“En daar komt Run4Fun uit Amersfoort. Een, eens even kijken, gemengd team van AV Triathlon, dat een mooie tijd gaat neerzetten.” Verwachtingsvol kijkt Richard naar de laatste bocht van het parcours. Hij heeft al vele wedstrijden verslagen en ook vandaag is een groot succes. Het geeft hem energie, die lopers uit de laatste bocht te zien komen en de laatste meters samen te zien afleggen. Hij boeit het publiek met zijn voice-over, gebruikmakend van het geavanceerde tijdsregistratiesysteem dat alleen hem laat weten welke lopers op de meet afstevenen. En nu is dat Run4Fun. Van AV Triathlon uit Amersfoort. Het staat op zijn scherm. Maar ze komen niet.
Het is vrijdag. Ellis Janssen heeft geen plannen voor het weekend. Ze kijkt uit het raam. Regen dreigt, de zon is verdwenen. Morgen wisselvallig weer, droog met plaatselijk stevige wind en soms breekt de zon door, leest ze op NU.nl. Wat moet je daar nu weer mee? Typisch zo’n weekend dat door je handen glipt, voor je het weet is het maandag. Ze zucht, en ontvangt een bericht. Van Henriëtte, de moeder van een vriendinnetje van haar dochter. Wat zou er zijn?
Hans Gerritsen is projectmanager. Sinds een aantal jaar staat dat op zijn visitekaartje, maar diep van binnen weet hij dat hij het altijd is geweest. Gestructureerd. Planmatig. Hij bereidt de zaken voor en oogst daar waardering mee. Zo ook de Eemmeerloop. Weken geleden al stelde hij het schema op, voorzag hij zijn team van de benodigde informatie en plattegrond. Goed voorbereid, dat voelt goed. Maar dit zag hij niet aankomen. Naast hem loopt een vrouw die niet in het schema stond. Hij moedigt haar aan, maakt haar aan het lachen en hij maakt vanaf zijn fiets foto’s van haar prestatie. En een prestatie is het. Niet Annelies Post, die thuis moest blijven door een plotselinge verkoudheid, maar Ellis Janssen legt de eerste etappe van 8,3 kilometer af. 43 minuten na het startsein slaat ze krachtig tegen de hand van haar teamgenoot. Ellis Janssen heeft team Run4Fun een vliegende start gegeven.
Tijmen Pardijs realiseert zich dat de lat hoog ligt. Ellis kent hij – na een aantal gezamenlijke trainingen vorig jaar – als een bescheiden persoon. Ze geeft niet graag hoog op van haar loopkwaliteiten. Maar ze heeft een verdraaid goede tijd neergezet. En nu is hij aan de beurt. Tijmen is gewend in zijn trainingen in de kopgroep te lopen. Hij geeft het niet graag toe maar hij houdt daarvan, vooraan te lopen. Hij zou natuurlijk kunnen doorstromen, maar dan zou hij dat kwijtraken. Nu nog niet. Bovendien zijn de groepen leuk, en de trainers Luc, Ewald, Joop, Jaap en Ruud zijn fantastisch. Ok, kop erbij houden Tijmen, die mannen voor je kun je hebben. Rustig er voorbij. Eén van hen zegt tegen zijn maat: “Zeker een verse kracht! Die heeft net nog vers haver kunnen eten, zo kan ik het ook!”. Ze lachen, en Tijmen glimlacht ook. Zij wisselen niet. Er is altijd baas boven baas. 9,5 kilometer en 49 minuten na zijn start treft zijn hand die van Henriëtte, en Tijmen haalt opgelucht adem.
De zon schijnt en het wordt warmer, maar de wind houdt het draaglijk. De wind staat relatief gunstig, hij komt van opzij dit eerste stuk. Dat mag ook wel, want Henriëtte Stemerdink staat nog heel wat te wachten. Ze koos zelf voor de derde etappe. De afstand van 9,2 kilometer is haar toevertrouwd, weet ze, en de Stichtse Brug, die is voor haar. Ze ziet hem al, daar in de verte, de betonnen beproeving. 6 kilometer lang is de dijk waar ze op loopt, voordat hij afbuigt en de brug zijn opwachting maakt. Ze loopt. En ze loopt. En hij komt maar niet dichterbij. Dus ze loopt. En haar gedachten dwalen af. Dan ineens is hij daar. De weg buigt af waardoor de wind even weg valt. Zonder de verkoeling van de wind is het ineens heet, en de weg die zo lang zo vlak was gaat over in de beklimming. Het is een strijd die ze verwachtte, maar het is zwaar. Ze hoort de bemoedigende woorden van Ellis en verbijt zich. Verstand op nul, kleine passen, blijven gaan. Straks de afdaling, weet ze, dan wordt het beter. Maar boven aangekomen blijkt de wind haar op te wachten. Vol van voren doet hij de opluchting van de afdaling teniet. Ze weet dat ze er bijna is. Steken in haar zij, maar daar staat haar team! Ze roepen haar, dus ze gaat door. Henriëtte legt haar etappe in slechts 49 minuten af. Run4Fun koerst op een toptijd!
Suzanne Vaessen traint voor de halve marathon van Amersfoort. De Eemmeerloop is perfect getimed. Eerder deze week liep ze zonder problemen 17 kilometer. De vierde en langste etappe van vandaag, ruim 14 kilometer door polderlandschap, past in haar schema en zou soepel moeten gaan. Toch voelt het nog niet zo. Haar spieren voelen stijf en de rukwinden van opzij brengen haar uit haar concentratie. Vóór haar is geen loper te bekennen. Geen haas om zich aan op te trekken, ze moet het zelf doen. Met regelmaat kijkt ze op haar horloge, controleert haar snelheid. Die is goed. Dan verandert het landschap. Bebouwing maakt plaats voor uitgestrekte velden en ellenlange, kaarsrechte landwegen. Ze krijgt de wind nu vol van voren, en hij zwelt aan in kracht. Tijmen fietst voor haar, probeert haar uit de wind te houden. Het helpt. Een beetje. Aan de wegen lijkt geen eind te komen. In bochten lijkt de wind mee te draaien, steeds weer tegen. Haar blik vernauwt zich tot het achterspatbord van de fiets voor haar. Snelheid constant houden. Ze is er bijna. Dan laat ze de polder achter zich. Links en rechts ziet ze paarden en geitjes. Haar horloge geeft aan dat ze er 14 kilometer op heeft zitten. Waar blijft die wissel? Na die bocht. Nee. Na die bocht dan. Nee, nog minstens 200 meter. Zitten we hier wel goed? En dan ziet ze hem. Hans. Met vrolijke grijns als altijd, en ook zij moet lachen. Na 1 uur en 15 minuten stuurt ze hem op pad. Op weg naar de finish.
Hans is in zijn element. Wat een geweldige dag, wat doet het team het goed en wat is het leuk om dit samen te doen. En nu mag hij het werk van zijn teamgenoten bekronen. “Annelies appt dat je rustig moet beginnen!”, roept Henriëtte vanaf de fiets. Ze heeft gelijk, denkt Hans. Hij gaat vaak te hard van start. Zo gestructureerd als hij werkt, zo onstuimig kan hij hardlopen. Dan loopt hij met zijn hart en kan zijn hoofd even afschakelen. Lekker om je even te laten gaan. Maar niet tijdens een wedstrijd, anders krijg je het straks voor je kiezen. Zijn horloge geeft aan dat hij gas terug moet nemen. Zijn etappe meet 8,9 kilometer, hij is wel meer gewend. En het loopt lekker de laatste tijd, een beetje sneller dan anders moet best kunnen. Dus gas terug ja, maar niet teveel. 7 kilometer lang houdt hij de gang erin, maar dan gaat het mis. Zijn benen protesteren, zijn snelheid neemt af. Hij moet het nu op karakter doen. Er toch weer ingetrapt. Henriëtte is een kei, ze moedigt hem aan en praat hem vooruit. Maar het is werken, hard werken. Gaat hij het halen?
Henriëtte ontvangt een berichtje van Tijmen. “Fiets vooruit!” schrijft hij, “We gaan als team over de finish!”. Maar ze zijn er bijna, en Henriëtte wil Hans niet alleen laten vechten. Ze moedigt hem nog een laatste maal aan, en dan passeren ze Ellis al. “Zet je fiets neer Henriëtte!”, roept Ellis, en ze rent achter Hans aan. “Ik ga niet op jullie wachten, niet nu!” roept Hans, want hij ziet de finish. Hans versnelt zoals alleen Hans dat kan doen. Zijn teamgenoten struikelen en sprinten om bij hem te komen. Hans heeft voor zijn etappe slechts 47 minuten nodig gehad. Team Run4Fun passeert de finish en viert feest. Ze hebben 50 taaie kilometers afgelegd in 4 uur en 23 minuten.
Na de felicitaties en de groepsfoto staat Tijmen nog wat te dromen. “Hé, kom je nog?” roept Hans, en Tijmen ziet zijn vier teamgenoten hem op een afstandje stralend aankijken. Hij grijnst en sluit zich bij hen aan, samen terug wandelend over het parcours, naar de auto. Ze lopen de bocht om en terwijl Hans zijn startnummer van zijn shirt haalt struikelt hij bijna over tijdsregistratie-apparatuur die daar opgesteld staat. “En daar komt Run4Fun uit Amersfoort”, horen ze achter zich uit de luidsprekers schallen. Verbaasd kijken Ellis, Suzanne, Hans, Tijmen en Henriëtte elkaar aan, en dan lachen ze. Arme Richard…
Tijmen Pardijs