Trainer Trix de Vries: al meer dan 25 jaar stille kracht bij AV Triathlon

Voor veel leden van AV Triathlon is ze niet zo’n bekend gezicht, omdat ze de training in Birkhoven op zaterdagochtend overslaat. Toch behoort Trix de Vries (62), die al meer dan 25 jaar een vaste groep traint op dinsdagochtend in natuurgebied Den Treek, tot één van de smaakmakers van de vereniging. ,,Mijn leven staat in het teken van sporten met en werken voor mensen.”

Al meer dan vijftig jaar doe je aan atletiek, en al meer dan 25 jaar ben je trainer van AV Triathlon. Licht deze passie eens toe.

,,Ik ben geboren in Geleen in Zuid-Limburg en heb ook nog kort gewoond in Beek. Toen ik negen jaar was verhuisden mijn ouders naar Velsen Zuid in Noord-Holland. Daar ben ik als 11-, 12-jarige begonnen met atletiek bij de plaatselijke vereniging Suomi. Suomi had toen een 300 meter grasbaan, waarop getraind werd. Op die club behaalde Olga Commandeur, die iets ouder was dan ik, en die nu vooral bekend is van het tv-programma Nederland in Beweging!, toen haar successen.”
,,Zoals veel kinderen ben ik breed begonnen met atletiek: hardlopen, crossen, hoogspringen. Ik herinner me dat ik een keer de hoogspringlat door midden heb gesprongen bij een landing. De atletiekbaan van Suomi lag vlakbij ons, dat was een voordeel.”
,,Ook deed ik in mijn jeugd aan judo, zwemmen, paardrijden en turnen. Ik ben met turnen gestopt, nadat ik een koprol over de balk moest doen. Dat bezorgde me teveel pijn op aan mijn nekwervels.”
,,Mijn eerste atletiekspikes waren een maat of twee te groot, die had ik overgenomen van Arno Körmeling – in 1975 Nederlands kampioen op de 800 meter – die een andere sponsor kreeg, en daar niet meer op mocht lopen. In die tijd was dat wel wat!”

In 1977 ben je begonnen met atletiek in Amersfoort

,,In 1977 zijn we verhuisd naar Leusden. Ik werd toen lid van atletiekvereniging Altis. Daar liep ik vooral de 400 meter. Voor competities liep ik meestal de 800 meter, de estafette en de 3000 meter, in combinatie met hoogspringen, en eenmaal tijdens een korte blessure deed ik zelfs discus- en kogelwerpen. En ‘s winters deed ik crossen.”

Wat ben je na je middelbare schooltijd gaan doen?

,,Ik koos voor fysiotherapie. Daar was toen een selectie voor, maar ik kon die opleiding in 1979 volgen in Enschede. Daar ben ik toen naartoe verhuisd.”
,,In mijn eerste studiejaar kwam ik voor de competitie nog uit voor Altis, maar daarna ben ik de wedstrijden gaan lopen voor AC TION – Atletiekclub Twente is onze naam -, die in de hoofdklasse uitkwam. Daar liep ik de 800 meter in competieverband en eenmaal de 100 horden. Op de 800 meter liep ik tegen Elly van Hulst, de latere Olympisch kampioene. Ik liet haar maar voor…”
,,Ik heb goede herinneringen aan die tijd. Ik ben een keer derde geworden op de Nederlandse studentenkampioenschappen 400 meter.”

Wat heb je na je studietijd gedaan?

,,Toen ik was afgestudeerd als fysiotherapeut ben ik naar Münsingen in Zwitserland verhuisd. In Nederland was toen geen werk te vinden. Dat was een intensieve tijd; werkweken van 44 uur en met maar twintig vrije dagen per jaar. Na eerst te hebben geturnd, ging ik op zoek naar een atletiekvereniging. Vijftien kilometer verderop in Bern werd ik lid van atletiekvereniging STB. Per fiets of per trein ging ik daarheen, totdat ik met iemand mee kon rijden. Er werd daar ongelooflijk hard getraind. In die tijd liep ik de 800 meter.”

Hoe ben je bij AV Triathlon terechtgekomen?

,,In 1986 keerde ik terug naar Nederland, opnieuw naar Leusden. Inmiddels had Amersfoort twee verenigingen gekregen. Wat te doen? Ton Duits raadde mij toen aan wedstrijden te blijven lopen, en dus te trainen bij Altis. Als ik geen wedstrijden meer zou willen lopen, of als ik training zou willen geven dan zou Triathlon een mogelijkheid zijn. Die raad heb ik opgevolgd.”
,,In oktober 1996 stopte de trainer van de dinsdagochtendgroep van Triathlon, een vriendin van mij liep daarin mee. Zij vroeg mij of ik de training niet kon overnemen. Ik had al een trainersdiploma gehaald bij de KNAU. Ik kende Den Treek bovendien goed, want in mijn eindexamenjaar zwierf ik veel door het gebied met onze hond, een hazenwindhond. Ik heb in de dinsdaggroep eenmaal meegetraind, waarop de trainer vond dat ik het wel kon.”
,,Ik was in die tijd jong, een vrouw én een wedstrijdatleet, de groep maakte zich wel zorgen of ze niet te hard zouden moeten trainen. Maar zij zijn gebleven en ik ben gebleven! Wekelijks lopen we op de dinsdagochtend in Den Treek, wel met trainers op de achtergrond die kunnen bijspringen als we op vakantie zijn.”

Heb je aan die meer dan 25 jaar lopen en trainen in Den Treek bijzondere herinneringen overgehouden?

,,Het was en is een sociale groep. Eigenlijk is dat het meest bijzondere. Ik merk wel, dat het na de corona even losser was geworden, maar de oude sfeer komt weer terug! We verzamelen ons op de parkeerplaats aan de Dodeweg. Het is altijd gezellig. Er worden verjaardagen gevierd. Er is een jaarlijkse ‘soepbijeenkomst’ bij één van ons thuis, ooit begonnen als een intermezzo tussen kerst en oud en nieuw, waarbij iedereen iets meeneemt. Een traditie.”
,,Wat voor mij heel bijzonder is, is als een zwaar zieke loper zo lang mogelijk mee blijft trainen. Een andere (ook zwaar zieke) loper bleef ons opzoeken, zodat hij nog de groep kon zien. Helaas zijn er ook uitvaarten, waar we afscheid moeten nemen van lopers.”
,,Inmiddels heeft de dinsdagochtendgroep drie onderverdelingen: de iets snellere inlopers, de wat rustigere inlopers, en de geblesseerden die, buiten AV Triathlon om, door Wim Trinks worden opgevangen en worden meegenomen voor een wandeling met uitleg. We zien elkaar bij de warming up en bij de oefeningen. En als ik jarig ben, of iemand weet dat ik al 25 jaar training geef, zijn er na afloop taart, bloemen en kadootjes.”