De afgelopen weken bood AV Triathlon een groep enthousiaste lopers de gelegenheid een korte trailrunclinic te volgen. Dat loopt weer eens anders. Drie keer werd op zondagmorgen verzameld voor een introductie “free-running in de wilde natuur”. Acacia Falkena en Maarten Hienekamp, beiden ervaren en “begeisterde” trailrunners deelden hun ervaring en de fijne kneepjes van het trail-vak. Voorstel vanuit de club was om in aansluiting op de drie trainingen samen deel te nemen aan de RUNFORESTRUN Besthemerberg run (op 16 december) in Ommen. Alleen al de naam van deze trail vond ik zo geweldig dat ik besloot me onmiddellijk aan te melden. Voor de clinic werden een 10 km en een 20 km groep geformeerd. Dennis Rijnders en Patrick Eijsbach namen de begeleiding vanuit AVT op zich.

Acacia en Maarten  hadden de trainingen zeer goed voorbereid. Al vóór de eerste zondag werd gevraagd een enquête in te vullen over algemene conditie, loopfrequentie, gelopen afstanden en wedstrijden…. Enigszins geïntimideerd stond ik daarom klaar voor de eerste training. Naar bleek volkomen onterecht! Trailrunnen, zo vertelde Acacia ons, gaat juist niet over presteren of winnen. Genieten van de natuur, in het moment zijn en (letterlijk) reageren op wat er op je pad komt; dat is waar het bij trailrunnen om draait.  Bij trailruns (geen wedstrijden!) wordt ook niet echt geklokt, is de afstand “bij benadering” correct en start je “ergens” tussen 10 en half 11. Best wel mindful, dus?

Tijdens de eerste les leerden we techniek: dalen (sinusoid bergaf rennen- met armen), paslengte variëren, obstakels anticiperen (zet je je voet nou voor of op of achter de boomwortel?) en temporiseren. Ik merkte dat die tips en trucs echt meteen hielpen: ik kon met meer controle (en dus veiliger) een duin afrennen en mijn snelheid gebruiken als aanloopje voor de volgende heuvel. De zondag daaropvolgend kwam materiaalkeuze aan bod: kleding, schoenen (waarom zijn trailschoenen anders) en rugzak/vest (en wat daar allemaal in moet: een fluitje, voedsel, buff, camaches, telefoon). Alle deelnemers kregen de gelegenheid om trailrunschoenen uit te proberen: super de luxe.  De laatste training was helemaal spectaculair: speciaal voor ons was een mooi wit pak sneeuw besteld waar we (vanuit de Lange Duinen in Soest) 10 km (ongeveer!) doorheen mochten dartelen. Al het geleerde (en gekochte materiaal) kon grondig worden getest. We sloten af met koffie, carpool-afspraken en een lekker stuk appeltaart.

Wat ik vooral heb geleerd:

Wat is het toch fijn om buiten te zijn!
Wat maken goede schoenen veel verschil.
Het maakt dus helemaal niet uit hoe nat je voeten zijn.
Een cadans (loopritme) is lekker maar meebewegen met de natuur is dat net zo.

 

Ontzettend leuk om op een andere manier te leren rennen; ik geloof dat ik een beetje van de “spirit” van het trailrunnen heb geproefd.
Smaakt naar meer, volgend jaar weer?

Mirjam Schotman