Na maanden van trainen, plannen en voorbereiden is op 9 april dan eindelijk de grote dag aangebroken. We gaan een hele MARATHON lopen! De schema’s zijn braaf afgewerkt dus we moeten er klaar voor zijn.
Omstreeks half acht worden we afgezet bij het station Amersfoort. We checken in en lopen richting het perron. We controleren nog even de vertrektijd op het scherm en merken dat er wat tumult is onder een paar andere aanwezige hardlopers. Dan ineens dringt het ook tot ons door: “al het treinverkeer richting Utrecht is geannuleerd vanwege een lekkende wagon”. Zonder nog maar een meter hardgelopen te hebben zit onze hartslag al op 240. Wij informeren bij een medewerker van NS en deze heeft een alternatief. Via Zwolle en dan de Hanzeroute met als aankomsttijd 10:30. Dan ziet de beste man dat wij uitgedost zijn in hardloopkleding en snapt hij dat het aangeboden reisplan geen optie is. Zijn alle trainingen dan voor niets geweest? Valt onze droom in duigen vanwege een treinreis? Dit is nog erger dan een DNF.
We raken in gesprek met nog wat lopers en dan zien we Hans van Rooijen in de vetrekhal. Hans woont op een steenworp afstand en biedt aan om zijn auto te halen en naar een station voorbij Bilthoven te rijden. Hans heeft plaats voor vier lopers dus naast Winnie en Wiep gaan er nog twee wildvreemde, maar zeer blije lopers mee. Binnen vijf minuten heeft Hans ons opgepikt en rijden wij richting snelweg. Onderweg stellen wij ons aan elkaar voor en bekijken we welk station qua parkeren en vertrektijden het beste aansluit. We gaan voor station Gouda.
Na een gezellige autorit waarin de stress van het eerste uur al lang weer verdwenen is, komen we aan in Gouda. Vlak naast het station is een soort bouwplaats met een soort “verboden te parkeren” bordje. We besluiten om de auto daar toch te parkeren en eventuele problemen met justitie na de marathon op te lossen. Omdat we praktisch naast de ingang van het station staan verloopt het plan volgens schema. Eén ding is nu zeker, ”wij gaan op tijd aan de start verschijnen”.
Vanaf Rotterdam Centraal lopen wij naar de omkleedfaciliteit. Onderweg maken we nog een sanitaire stop en eenmaal aangekomen in startvak 5 hebben we nog even de tijd om ons mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Eigenlijk weten wij dat alle drie niet, omdat we newbies zijn op marathongebied. Dan begint good old Lee Towers zijn “You Never Walk Alone” te zingen gevolgd door het startschot voor de wedstrijdlopers. Daarna wordt er iedere zeven minuten een startvak weggeschoten. Al met al passeren wij de startlijn rond half elf.
De kilometers tikken langzaam weg. Het is al warm, dus het is belangrijk om te blijven drinken. Iedere vijf kilometer is er een drankpost en daar maken wij dankbaar gebruik van. We kijken onze ogen uit met zoveel publiek, bandjes, DJ’s en aanmoedigingen langs de route. Op 10 kilometer staat zelfs de originele cast van de musical “de marathon” high fives uit te delen aan de passerende lopers.
Nog meer kilometers verstrijken en alle marathonclichés passeren de revue zoals: “het begint pas bij dertig kilometer, de man met hamer, de mentale kracht, doorzettingsvermogen, jezelf tegenkomen en de laatste kilometers gaan vanzelf omdat je door het publiek wordt gedragen”. Achteraf kan ik zeggen dat ze allemaal waarheid zijn worden. We finishen alle drie met een lach op het gezicht, deze overwinning pakt niemand ons meer af.
Na de finish ontmoeten wij elkaar weer bij de omkleedfaciliteit. We lopen weer richting Rotterdam Centraal, checken in en zien dat onze trein over vier minuten vertrekt. We trekken nog een sprint naar spoor 13 en halen de trein. Op het balkon zijn nog twee van de drie klapstoeltjes vrij. Winnie en Hans nemen plaats naast de dame die er al zit. Binnen twintig seconden verruilt de dame haar klapstoeltje voor een plaats in de coupé zodat ook ik kan zitten. We besluiten gezamenlijk dat het waarschijnlijk aan onze lichaamsgeur ligt. In Gouda blijkt dat justitie in Gouda het rustig aan doet. De auto staat er nog en er is geen bekeuring te bekennen. Tijdens de terugreis praten we nog na over het avontuur dat we vandaag hebben meegemaakt. We komen tot de conclusie dat het een geweldige ervaring was op een prachtige dag.
Eenmaal thuis blijkt dat mijn WhatsApp volledig is ontploft. Ik eet een patatje en kijk Studio Sport. Helaas zijn er alleen beelden van de wedstrijdlopers. Onze finishtijden zijn net niet toereikend om Studio Sport te halen, maar dat maakt de prestatie er niet minder om. Iedereen bedankt voor alle support en mooie berichten via social media. En uiteraard een speciaal bedankje voor Hans van Rooijen die op deze dag onze redder in nood bleek te zijn. Hans nogmaals heel erg bedankt!!
Of ik nog een marathon ga lopen? Die vraag moet je over twee maanden nog maar eens stellen.
Wiep Mulder