Het moet ergens in 2017 zijn geweest dat Mariska en ik ons begonnen te interesseren voor trailrunnen. Acacia en Jeroen hoorden we er al langer over, maar bij ons was het kwartje nog niet gevallen. Na een afschuwelijke halve van Mariska in Nijkerk was zij klaar met de wegwedstrijden; dat lijden om je kilometertijd te halen, het balen als het niet lukt. Ik voelde al langer dat het een andere kant op moest, nooit een topper geweest, maar met hard trainen leek het soms nog ergens op, tot een jaar of 5 geleden…
“Laten we ons inschrijven voor de Devil’s Trail in Doorn”, ik denk dat het Mariska was. We staan niet bekend om goed doordachte beslissingen, dus de inschrijving was snel rond. 16,6 km leek ons ver genoeg.
Oktober 2017, aan de start van onze eerste trail. Weglopers als we zijn, stonden we met onze ellebogen breed, vooraan in het startvak. Als enigen. De rest stond gezellig te kletsen tot er iets klonk wat het startschot was. Hoppa, weg waren we, de zandheuvel op en door! Onderweg zagen we verzorgingsposten, daar stond Acacia gewoon gezellig te keuvelen! Die is gek! Weet je wel hoeveel tijd dat kost! En hoppetee er voorbij. Drinken doen we wel bij de finish. Mariska eindigde als 4e en ik kort daarachter. Onderweg hadden we niet veel gezien en iedereen die het had over genieten keken we bevreemd aan. Er was bier na afloop en men was vrolijk en gezellig in plaats van kotsend en druk met de eindtijd.
“Hee, dit is anders!” Er begon ons iets te dagen, we lieten het bier ons smaken.
Mariska kwam een oude jeugdatletiekvriend tegen, Xander, die had al eens vaker een trail gelopen. Even later finishte Acacia, net zo ontspannen als ze gestart was. “Jemig joh, als je zoveel over hebt had je toch veel harder gekund!” Misschien heb ik dit ook wel hardop tegen haar gezegd. Dat bleek allemaal niet de bedoeling bij trailrunnen. Het ging om (lange) afstanden over mooie paadjes, liefst met heuvels en vooral genieten!
Waar je bij een wegwedstrijd in een cocon alleen met jezelf bezig bent, beleef je trailrunnen met elkaar. Je hoort ook galant te zijn onderweg: vallende mensen overeind helpen, hekjes voor elkaar openhouden en meer van dat soort ongein. Wat was dit eigenlijk leuk en vooral, wat was dit relaxed.
Hoe het precies kwam weet ik niet, Xander bleef, we liepen een paar Ropa-trails en ineens was er het idee: we gaan de Eiger Ultra Trail lopen in Zwitserland, 51 km en 3000 hoogtemeters. De editie van 2018 moest nog komen, maar wij gingen voor de editie van 2019. We gooiden her en der een balletje op en voor we het wisten waren we z’n 9-en: Adrie van Graafeijland (die ook direct onze trailtrainer werd), Gea Bos, Daniëlle van Wegen, Janny van de Berkt, Anita Greefhorst, Mariska van der Vat, Andre Koeslag, Xander Echten (soon to be AVT-er) en ik. Margot Visser en Eric Pouw schreven zich in met collega’s van defensie. Acacia Falkena en Jeroen van de Calsheijde voorzagen ons van tips en tricks en trainden vaak gezellig mee. We boekten de reis en startbewijzen via Mudsweattrails en het voorbereiden kon beginnen! Adrie liet zich bij de atletiekunie opleiden tot trailruntrainer en wij lieten ons vollopen met informatie over de Eiger, materiaal, voeding, schreven ons in voor iedere trail die voorhanden was en begonnen vast met de extra duurlopen op zondag.
Zo werden we een echte trailrungroep, met vanaf februari 2019 een eigen schema van Adrie en aparte trainingen. We zonderden ons steeds meer af van onze vaste trainingsgroep, die ons wat meewarig nakeken, maar zich nauwelijks lieten aansteken door het trailvirus. Ze deden er zelfs wat lacherig over, ja ja, die zouden nog wel een toontje lager gaan zingen.
Het schema bestond uit veel “time on your feet”, dat is het belangrijkste bij ultratrails, moe uit je werk komen, hele dag gestaan, dan nog even door! Maar alles in rustig tempo en natuurlijk vooral veel heuvels, bij gebrek aan bergen.
Vast onderdeel was de krachttraining…en daar waar Mariska en ik ons stellig hadden voorgenomen dat minstens 1 keer per week te gaan doen, zelfs in de sportzaal op haar werk, werd dat geen succes. Ik en oefeningen, zijn geen goede combinatie, maar voor de volgende trail ga ik het écht écht doen…
Het enthousiasme binnen de groep was niet te stuiten, met zoveel trainingstijd samen, was er ook veel tijd om ideeën uit te wisselen over schoeisel (Adrie heeft de meeste..), runningvestjes, zonnebrillen, petjes, waterdichte jasjes met een waterkolom van minstens 15.000 mm, gelletjes, repen, eiwitshakes en het meest besproken onderwerp: stokken. Daar waar iedereen weet dat hardlopen een goedkope sport is, zijn wij volledig leeggelopen op materiaal (maar daar doe je héél lang mee heb ik thuis steeds geroepen).
En toen sloeg het noodlot toe, een paar weken na het starten van het schema, kreeg ik een peesplaatontsteking in mijn hiel. Ik kon en mocht niet meer lopen, 6 weken rust en dan weer verder kijken. De orthopeed had er een hard hoofd in, zo’n blessure kon wel een half jaar tot een jaar duren. Neeeeee, dit kon niet en mocht niet en was niet eerlijk, ik had al een paar jaar geleden iets ergs gehad, nu was iemand anders aan de beurt, de meest onredelijke gedachtes passeerden. Ik heb 6 weken lang, 5 keer per week de frustratie eruit gespind in de sportschool, fietsen met harde schoenen was het enige dat mocht (en borstcrawlen, maar dat kan ik niet).
Wonder boven wonder en met veel steun van mijn zelf ultra-trailende fysio, kon ik na 6 weken weer hardlopen. Geen tijd voor rustige opbouw, de dood of de gladiolen, er vol tegenaan, en het ging!! Met stokken ter ontlasting en schoenen met extra demping heeft menigeen zich afgevraagd wat die vrouw in Birkhoven aan het doen was: hardlopen met stokken, was dat niet wat overdreven? Mij maakte het niet uit, ik liep weer en ging na een week of wat weer mee met de groep. Samen met Mariska er een traantje om gelaten, zó blij!
En toen kwam daar de dag dat we vertrokken naar Grindelwald in Zwitserland, woensdag 17 juli, om zaterdag klaar te staan aan de start.
Donderdag nog een stukje parcours verkennen: jemig die bergen zijn wel wat steiler dan de heuvels bij Amerongen en Leersum…en wat ga je hijgen eigenlijk op die hoogte, en wat gaat je hartslag snel omhoog…maar Adrie bleef de rust zelve: jullie zijn er klaar voor!
Dus zo kon het gebeuren dat we op 20 juli 2019 om 07.00 uur bepakt en bezakt met onze verplichte trailmaterialen, met tranen in onze ogen luisterden naar het Eiger Ultra Trail lied (een soort Lee Towers, maar dan anders).
Gerrit van de Berkt en twee dochters van Janny en Gerrit stonden bij de start en waren de gehele dag onze meest trouwe supporters, geweldig!!
En weg waren we, zonder ellebogenwerk en gezellig kletsend, dat hadden we inmiddels geleerd. We gaan ervan genieten, hadden we ons meer dan eens voorgenomen en veel, veel foto’s maken. Adrie en Xander waren een kwartier eerder gestart. Eric zou bij Margot blijven, Anita zou met Gea gaan lopen en Daniëlle, Janny en Mariska bleven bij mij. Wel met de vaak herhaalde afspraak: alleen als het goed voelt om samen te blijven en wie harder wil, die gaat. Van André weet je nooit wat hij gaat doen, dus dat zouden we vanzelf merken.
Van Grindelwald ging het naar Grosse Scheidegg, 1000 m stijgen, meteen vanaf de start, door naar First waar de eerste “cut-off” tijd op 3 en een half uur stond. Dat lukte. En wat ook lukte was het genieten, Daniëlle en Mariska bleven maar foto’s maken, gelukkig, want ik ben daar wat lui in en we hébben me nu toch een mooie foto’s!
Met z’n 5-en (André was bij ons aangehaakt) ging het al kletsend verder naar Feld, tweede cut-off tijd gehaald! Dit was de laatste post waar we flesjes konden vullen voor lange tijd en we moesten ook goed eten. Daniëlle ging los op de repen met zoute pinda’s, gemaakt in Grindelwald, puur natuur en meest belangrijk, Daniëlle hield ze binnen. Janny en Mariska, beiden geen goede drinkers (uhh, thuis wel hoor!), deden echt hun best de hele tijd te drinken en te vullen waar mogelijk. Professioneel als we inmiddels waren, werden er elektrolyten aan het water toegevoegd en onderweg nog Salty Sticks geslikt. Jongens wat ging het lekker en wat was het mooi! Overal zicht op de prachtigste toppen en meren, en wat een mazzel met het weer. We konden ons geluk niet op, de een beleefde dat wat stiller dan de ander..
Nu kwam de steilste klim naar de Faulhorn, de hoogste top op 2681 m. Mariska als enige zonder stokken voorop, gevolgd door Janny en Daniëlle, die niet stopte met fotograferen en waarschijnlijk niet eens door heeft gehad dat het een zware klim was. Ons veld raakte wat verdeeld, achter me zag ik André niet meer en voor me kon ik ze niet bijhouden. Niet stoppen, was het enige dat ik dacht, dóór en niet te vaak naar boven kijken of de hut al dichterbij komt. Daniëlle stond me op te wachten en begeleidde me het laatste stuk naar boven, opnieuw gelukt, ruim binnen de tijd. Janny en Mariska waren al flesjes aan het vullen. Janny had niet veel moeite gehad met de klim, Mariska had het zwaar, maar dat had juist gemaakt dat ze flink doorstapte, wat een kanjers!! Zonder André gingen we gevieren verder, hopelijk zou hij Anita en Gea tegenkomen.
Nu vooral dalen. Goh, dat ging makkelijker dan gedacht, hier waren we vaak voor gewaarschuwd, maar het koste ons niet veel moeite. Door behoorlijk wat sneeuw gleden we hilarisch verder, de één na de ander ging bijna onderuit. Daniëlle had onthouden dat je naast het pad moest lopen..zinloos.
Nu wisten we dat het lang zou duren voor we bij de volgende verzorgingspost zouden zijn Schynigge Platte, dit duurde te lang, gelukkig stonden Gerrit en dochters nog ergens op de route om ons aan te moedigen, maar vervolgens waren de laatste 2 kilometer naar de post de langste van de gehele 51 (die uiteindelijk 53 bleek te zijn). Maar hé, we waren dan ook al 37 km onderweg en een uurtje of 9. Dit gold trouwens niet voor Janny en Daniëlle, die erbij liepen alsof het een rustige zondagtraining was. Mariska en ik besloten even een reep te eten en wat te drinken, dat hielp.
Ons niet meer druk makend om de cut-off tijden liepen we naar de laatste post, Burglauenen, waar mijn zus Sandra, als vrijwilligster zou staan. Er zou een moeilijk boomwortelpad volgen, maar ook dat viel ons mee, we konden alleen niet inhalen, dus gingen tergend langzaam in een treintje omhoog en naar beneden. Voordeel was dat we weer het hoogste woord hadden met elkaar…mogelijk tot ergernis van vele anderen. Gelukkig hadden we een trouwe fan, een Rus, die ons tempo en geklets geweldig vond en lang bij ons bleef: “you have just the right pace for me!” Toch zijn we ook hem ergens kwijtgeraakt.
En daar was Sandra, dat was emotioneel, nog meer voor Mariska dan voor mij, de vermoeidheid, de voorbereiding, feit dat je eindelijk aan het lopen bent met elkaar, alles bracht ons in tranen.
En toen alweer het laatste stukje, de laatste 7 kilometer naar Grindelwald. En daar gingen de dames, gas op de plank, voluit, ruim 10 km per uur naar de finish. Janny voorop, Mariska en Daniëlle erachteraan, zij wist dat haar Pat en de kinderen bij de finish zouden staan. En ik, de dood of de gladiolen, ik ging mee, nu mocht ik mezelf stuklopen, het was niet ver meer, maar wel iets langzamer alsjullieblieft. Werkelijk iedereen wandelde, dat gaf een sterk gevoel. Kijk ons eens gaan!
Daar was Grindelwald en ach, daar waren Pat en de kinderen met een spandoek gemaakt voor Daniëlle (en weer gingen de sluizen open). En dan die laatste klim, op een kilometer voor de finish. We waren gewaarschuwd, maar niet normaal zo steil. Niet nadenken nu en gaan, de speaker konden we al horen. Aangemoedigd door iedereen in het dorp naderden we de finish, nog steeds gevieren, hand in hand over de finish na 11 uur en 9 minuten. Zo trots, zo blij, zo emotioneel, alles tegelijk. Onze Eigersteen als medaille meer dan verdiend!
En de rest?
Xander: onze sociale verbinder, gefinisht in 9:18. Wordt lid van AV Triathlon zodra er een trailgroep start, ik denk dat dat gaat lukken.
Adrie: onze rots in de branding, gefinisht in 10:53. De arme man verzwikte zijn enkel en is de laatste 15 km op doorzettingsvermogen doorgegaan.
Margot en Eric: gefinisht in 9:54, wat een stel! Margot met niet al te veel voorbereiding vanwege werk en kleine kinderen, doet dit gewoon op kracht. Eric deed het “rustig aan”.
Anita: dit is haar ding, gefinisht in 11:46. Bleef op de Faulhorn wachten op Gea, tot de organisatie haar adviseerde aan haar eigen tijd te denken. Liep vervolgens de tweede helft van de race razendsnel.
André: in zijn eigen bubbel, gefinisht in 11:54. Werd bij de finish opgewacht door vrouw Tonny, die als verrassing de trein had genomen naar Grindelwald.
Gea: onze doorzetter op meerdere gebieden, DNF, maar iedereen die de Faulhorn heeft beklommen verdient groot respect! Moest vervolgens zelf haar weg naar beneden vinden en heeft ook meer dan 30 km op de teller staan.
Karin Knopper