Impressies van mijn voetreis van Rome naar Bari, in oktober 2016
Waarom pelgrimeren van Rome naar Bari? Dat komt zo: twee jaar geleden op mijn pelgrimstocht van Geneve naar Rome ontmoette ik Lou uit de VS. Het bleek een gezellige reisgenoot, die van Hamburg naar Rome liep. We trokken de laatste week samen op. Lou was van plan om na Rome met zijn partner verder te wandelen, uiteindelijk naar Jeruzalem. Afgelopen winter hebben zij het traject Rome – Bari gelopen. Komend voorjaar gaan zij vanaf Bari verder. Overvaren naar Durrës in Albanië, Macedonië, Griekenland, Turkije, Libanon, Israël. Ik sprak af een eindje mee te lopen, alleen afgelopen winter kon ik niet. Dat heb ik nu dus ingehaald. Volgend voorjaar ga ik mee van Bari tot Thessaloniki.
De voorbereiding was zorgvuldig. Nieuwe schoenen, nieuwe rugzak, nieuwe regenbroek, mijn paspoort, de stempelkaart. Echt aan alles was gedacht. Maar bij het herpakken van mijn rugzak in Rome miste ik toch wat. De routegids van Ben Teunissen zat niet bij de papieren en mijn loopstokken miste ik ook. Tja, ze stonden niet op de paklijst…
In Casalbore loop ik langs een mooie moderne kerk. De pastoor veegt het stoepje. Hij wil mij wel een stempel in mijn stempelkaart geven, maar vraagt daarvoor om een offer. Was het nou de bedoeling pelgrims gastvrij te verwelkomen of om ze af te romen?
Italianen zijn viespeuken. Overal langs de weg en ook langs de kleine weggetjes kom je gedumpt afval tegen: matrassen, koelkasten, meubels, glas, wc-potten. Echt alles. Helaas verteert het meeste spul niet zo snel.
In Aquino loop ik ’s ochtends vroeg langs het stadsmuseum. Even naar binnen gluren. Hij blijkt al open te zijn. Ik word hartelijk ontvangen door de kaartjesverkoopster. Ik ben de eerste bezoeker van die dag en mag als pelgrim gratis naar binnen en krijg een persoonlijke rondleiding langs alle archeologische vondsten uit de stad. Wel in het Italiaans. Een lieve rondleidster met een aandachtige bezoeker, die er helaas weinig van begrijpt.
Even verderop staat de deur van de kerk open. Ik loop nieuwsgierig naar binnen. Hij is prachtig versierd, klaar voor de bruiloft. Buiten verzamelen de bruiloftsgasten. De heren in stemmig zwart, de dames in extravagante jurken op de allerhoogste hakken uit hun collectie. Bij het schuifelen over de kasseien klemmen zij zich vast aan hun partner. Een indrukwekkend schouwspel.
Waar denk ik aan tijdens het wandelen? In de eerste plaats aan de eerstvolgende plek waar ik koffie en een croissant kan nuttigen. Daarna aan de heilige plaatsen die ik deze dag zal aandoen. Maar dan blijft er nog veel tijd over. Ik mijmer dan over mijn kinderjaren. Ik volg vlindertjes langs de weg. Ik test of de druiven langs de weg al rijp zijn (ja dat is zo, ze zijn lekker en zoet). Ik volg de elektriciteitsleidingen. Vraag mij af welke groente er langs de weg wordt verbouwd. En speculeer of er vanavond al of niet een blaar bij zal zijn gekomen.
Na 26 kilometer wandelen loop ik Corato binnen op zoek naar het Pelgrimsonderdak van de kerk. Een man op de eerste verdieping hangt uit het raam en wenkt mij naar de toegangsdeur aan de achterzijde van het gebouw. Herkent hij de pelgrim aan zijn rugzak? Twee hartelijke jonge paters ontvangen mij en wijzen mij naar onze slaapkamer voor deze nacht. Margriet (mijn echtgenote) zit elders in de stad op mij te wachten. Ik ga haar maar halen. Zelf de weg vinden is niet haar kernkwaliteit.
Ik volg nauwkeurig de GPX track van de gids. Deze helpt mij moeiteloos bij het vinden van de juiste weg naar het volgende etappe-eindpunt. De weg stopt echter bij een T-splitsing. Volgens de GPX track moet ik rechtdoor. Maar dat is een vers geploegde akker. Dan maar door de rulle kluiten banjeren. Gelukkig duurt het niet te lang.
Ik loop om 6:00 uur (nog in het donker) de deur van het Santuario dell’Incoronata uit. Het is nog lekker fris. Maar o jee, het hek is dicht. Ook de muur om het complex biedt geen soelaas. Om 6:10 uur gaat het hek gelukkig open. Ik loop door open bouwland. In de verte branden vele rode lichtjes. Het blijken windmolens te zijn. Ik loop al dagen door enorme windmolenparken. Molens in allerlei soorten en maten: sneldraaiers, langzaam draaiers, voorlopers, achterlopers, 3 wiekers, 2 wiekers en zelfs 1 wiekers. Een raar gezicht, het lijken net geamputeerde benen.
In de dorpen zijn opvallend veel huizen maar half afgebouwd. Ik bestudeer de bouwkundige constructies. Meestal een betonnen skelet met betonnen vloeren en een betonnen dak, afgedekt met dakpannen. De skeletwanden worden gevuld met holle baksteen, die daarna worden gepleisterd. Hoewel het er in de wintermaanden flink koud kan zijn is van enige isolatie geen sprake. Duurzaam bouwen is nog ver weg in Italië.
Ik loop door een industriële buitenwijk van Bari. Het is er stil en verlaten. In de verte staat een marktkraam. Dichterbij gekomen blijkt de straatventer een niet onknappe jonge vrouw. Ze verkoopt alleen zichzelf. Ze begrijpt dat deze bejaarde pelligrini met rugzak niks wil kopen. We knikken elkaar vriendelijk toe. Zij blijft zitten op haar plastic tuinstoel te midden van haar entourage.
Bari, het einddoel van de tocht, is een saaie industriële havenstad. Alleen het centrum is authentiek met smalle middeleeuwse straatjes en verscholen pleinen. Hier staat de Sint Nicolas kathedraal, waar ik mijn eindstempel bemachtig. Einddoel gehaald. Volgend jaar verder.
De cijfers
Afstand: 510 km
Dagafstand: 15 – 40 km
Hoogte: 0 – 850 m
Terrein: binnenland fraaie Apennijnen, bij de kust eentonig landbouwgebied.
Duur: 19 dagen
Rugzak: 8 kg zwaar
Slapen: B&B ’s, agritourismo’s, hotels, kerkgebouwen, kloosters. Dat ging vaak zo: op het etappe-eindpunt zochten we een barretje op. Ik belde een potentieel slaapadres uit de gids. Werd er in rap Italiaans aangenomen, dan gaf ik mijn telefoon aan de barman. Met hulp van gebaren snapte hij de bedoeling, kon hij het gesprek voeren en wij het resultaat vernemen.
Dirk Zijp