Armen gespreid, langzaam snelheid maken, turbo erop en opstijgen maar. Verleidelijk om het luchtruim te kiezen wanneer je op de start- en landingsbaan van voormalig vliegbasis Soesterberg loopt. Ik blijf toch met beide voeten op de aarde. Ruimte genoeg ook, want met een twintig meter brede asfaltweg loop je elkaar niet gauw voor de voeten.
Run4Water, de vijf en tien kilometer wedstrijd, waarvan het parcours over en rondom de vliegbasis gaat, waar voorheen de F16’s, Chinooks en af en toe een Antanov domineerden. Vandaag is er weer net zoveel bedrijvigheid als vroeger. Geen camouflagepakken en kistjes, maar vochtregulerende shirts, korte broeken en kleurrijke hardloopschoenen.
Strak blauw is de hemel met een zonnetje dat onbedreigd haar warme zonnestralen verspreidt. Niet echt typisch herfstweer op deze eerste november, waarop gure weersomstandigheden met rukwinden en slagregens niet misstaat. Nee, niet deze dag. Eigenlijk is het zelfs weer te warm.
Enkele kilometers na een vliegende start besef ik eigenlijk hoe bijzonder dit parcours is. Ik ren langs groene hangars die mysterieus verscholen achter een bomenrij zijn weggestopt. Alsof ieder moment de grote zwarte deuren kunnen worden opgeslagen en er een straaljager uit rolt. Zo vol geschiedenis. Maar ook zo eindeloos. Lange rechte stroken asfalt, waar een verdwaalde toeschouwer zo nu en dan in zijn handen klapt om de langs hollende menigte aan te moedigen. Na een kilometer of zeven passeren we het Nationaal Militair museum, een opvallend gebouw in de verder zo lege omgeving. Ik zie kinderhoofdjes nieuwsgierig naar buiten kijken. Twee kleine meisjes vinden mijn blik en zwaaien me enthousiast toe. Deze welkome afleiding sleept me door het moeilijke moment op driekwart van de afstand.
Water. Ik snak er inmiddels naar. Ondanks de opdracht van vandaag is er geen waterpost opgesteld. Een teleurstelling, nou ja, we zijn er bijna en ik lig nog op schema. Nog een keer taxiën over de landingsbaan en dan richting de finish. Onverbiddelijk tikt de klok door. Mijn tempo zakt wat in, de kilometers beginnen hun tol te eisen. Op wilskracht weet ik net binnen het uur de finishboog te verschalken. Perfecte landing.
Wilma Lanjouw