Trinidad Cuba, maart 2016
Het is 6:30 uur en al licht. Tijd voor een loopje, een loopje in de tropen. En het is nog niet te warm om te lopen. Ik ga linksaf de stad uit. Het is nog leeg op straat. Even verderop een bord naar La Boca. Dat ligt aan de kust en lijkt mij een mooie bestemming. Buiten de stad is het leeg en stil. In de stad wordt het vervoer verzorgd door Amerikaanse sleeën uit de jaren ’50, fietstaxi’s, motor met zijspan-taxi’s, paard en wagen, koetsjes en vrachtauto’s met op de laadbak een koekblik met kijkgaten. Alhoewel Trinidad midden in een suikerrietgebied ligt, is de grond langs de weg onbewerkt. Nadat Rusland haar speciale relatie met Cuba heeft beëindigd is het Cubaans rietsuiker niet meer zo concurrerend op de wereldsuikermarkt. Veel suikerrietplantages en 
suikerfabrieken zijn gesloten. De exclusieve Cubaanse sigarenindustrie blijft echter op peil en wordt gekoesterd door de sigaren minnende elite. Na ruim een half uur lopen nog geen zee in zicht. Ik keer om, om het ontbijt van 8:00 uur te halen. De stad is ontwaakt. Er lopen schoolkinderen in kleurige uniformen langs de straat. Een ‘berg’ kindergeluiden geeft de schoollocatie aan. Staatventers tuigen hun karretje weer op. Barretjes, waar koffie en rum voor dezelfde prijs over de toonbank gaat, openen hun deuren. Het oude vrouwtje gaat weer op haar vaste plek op straat zitten en steekt haar eerste sigaar op. Een bicitaxi begrijpt niets van de lol van hardlopen en vraagt of ik echt niet liever een taxi wil. Het is altijd leuk om een ontwakende stad mee te maken.
Dirk Zijp
