Langs de lijn,
een begrip voor ervaren sporters, van een zekere leeftijd.
Een vervlogen sportprogramma.
Waarin verslag werd gedaan over een partijtje voetbal op zondagmiddag.
De reporter die niet deelnam aan het evenement, stond letterlijk langs de lijn,
aan de kant, als het ware buitenspel.
Trek die lijn door, en je komt al snel uit bij een geblesseerde hardloper.
Wat is dat waardeloos zeg, hardnekkig geblesseerd zijn.
Het is niet iets waar je echt rekening mee houdt als je de wekelijkse trainingen vol overgave volbrengt.
Alle aandacht gaat naar het bouwen aan spierconditie, snelheid en uithoudingsvermogen.
Steeds een stapje zwaarder, steeds een stapje sneller, steeds een stapje verder.
Competitief heet dat dan,
jaja….
De werkelijkheid in mijn geval was dat ik steeds dichter naar de grens van mijn loopvermogen kroop
om tenslotte over die lijn te gaan.
Het gevolg laat zich raden, een dijk van een blessure.
Het begon met een sluipend pijntje wat in de loop van de week weer verdween, maar telkens iets intensiever weer opdook.
Vooral negeren die signalen Berens!!
Inmiddels ben ik vijf maanden verder en heb in grote lijnen een traject doorlopen van huisarts, sportarts, röntgenfoto, manueeltherapeut, neuroloog, MRI-scan, orthopeed en chiropractor.
Het schiet allemaal geen reet op.
Dat gaat me dus écht nooit meer gebeuren.
Over enige tijd, als ik de training weer ga hervatten, dan trek ik mijn eigen lijn,
dan kunnen ze allemaal mooi de hik krijgen met hun zwaarder, sneller en verder.
Voor mij geen stijgende prestatielijn meer.
Niet alle schippersknechten trekken aan één lijn.
Mak-aan wordt het nieuwe Parool, dan breekt het lijntje niet.
De boel heel houden is vanaf nu belangrijker.
Ten eerste hou ik dat langer vol en uiteindelijk zal het meer voldoening geven over de geleverde inspanning.
Bij mij heeft het toch een jaartje of vijftig moeten duren voor ik het doorhad.
“Wijsheid komt met de jaren”
Theo Berens