Slim bezig.
Om gelijk maar even een open deurtje in te trappen; sporten is goed voor lijf en leden. Een wijsheid uit de tijd dat sporten nog “lichamelijke opvoeding” was. Een tijd waarin we, in een lange rij lopend naar de gymzaal gingen. Waar we, in op de groei gekochte sportpakjes, vol spanning zaten te wachten op het moment dat de juf in een angstaanjagend wit tuniek verscheen.
Waarin zij onhandig en houterig de oefeningen demonstreerde. Inmiddels ben ik zover dat ik hierover kan praten en niet meer eng droom. Niemand kon toen bevroeden dat dit zou uitgroeien tot een hedendaagse hysterische drang om te sporten in welke vorm dan ook. schaaksport, damsport, dartsport, biljartsport… huh?? Enfin, het is inmiddels een belangrijke poot in de dienstverlenende sector. Maar is al dat sporten wel zo goed?
Zijn we niet een beetje doorgeslagen?
Hoe slim is het om tijdens een training tot het gaatje te gaan? Hoe slim is het om prestatiegrenzen op te zoeken, te verleggen en te verbeteren. Om met de volgende training deze weer op te zoeken, te verleggen en te verbeteren. Hoe ver ga ik? Nou daar kan ik kort over zijn, nèt effe te ver. En dan heb je een blessure. blessures zijn slopend. Ik ben niet de enige die in deze valkuil stapt gezien de reusachtige herstel-industrie die naast het sporten is ontstaan. Een oerwoud van peuten, gogen en hersteltrainingen.
Ik vind het lastig om hierin mijn weg te vinden. Welke therapeut helpt mij zo snel mogelijk weer op de huppel? Herstel kost zeeën van tijd en is bepaald geen bijdrage aan het zo moeizaam opgebouwde, inmiddels tragisch ingestorte sportief zelfbeeld. Maar uiteindelijk is het dan zover, ik maak mijn rentree. Rustig sleutel ik weer aan mijn prestaties, trainen om steeds een stapje verder, trainen om steeds een stapje harder, trainen om steeds een stapje dichter bij het begeerde niveau. Tot ik wederom voor de keuze sta; welke therapeut helpt mij zo snel mogelijk weer op de huppel?
lekker slim wel.
Theo Berens