Frankrijk, Embrun, zomer 2016. Kamperend op een buitensporig sportieve camping, waar dagelijkse parades plaatsvinden van nieuwe ren,-en fietsuitdossingen, neem ik deel aan ochtendloopjes, die Bert, de campingbaas, organiseert. De verkwikkende werking van één uur hardlopen, laat zich -na alweer een gebroken nacht in de tent- de hele dag gelden: dit is een medicijn tegen kampeerchagrijn.
Thuisgekomen besluit ik de stoute renschoenen vaster aan te strikken: ik word lid van AV Triathlon en de daaropvolgende maanden beweeg ik als een soort komeet over asfalt en bosgrond. Hoppend van de ene loopgroep naar de volgende en snellend van record naar record, het kan niet op! Gewapend met horloge, accessoires en een groeiende garderobe aan hardloopschoenen, shirtjes en broekjes (die me nòg betere prestaties beloven) spoed ik voort. Een jaar later ontstaan de eerste haarscheurtjes in mijn gewaande fysieke onschendbaarheid. Gedurende maanden vormt een heupblessure de spelbreker en stagneert mijn prestatiecurve. Nog weer een jaar later kan ik een indrukwekkende verzameling blessures overleggen: knie, heup en voetzool vertellen een heel ander verhaal dan mijn statistieken en finishtijden. “Het lichaam liegt nooit”, geschreven door collega haptotherapeut Ted Troost, wenkt me vanuit mijn boekenkast, maar desondanks regeren hardloopschema’s en statistieken als een slavendrijver over mijn sportieve agenda. Als mijn partner na een willekeurige training informeert hoe het was, antwoord ik steevast: pittig, hard, snel. Zelden of nooit luidt mijn reactie: lekker, fijn, mooi! Daarop volgt dan een teleurgestelde blik van mijn trouwste toeschouwer.
In september 2018 is de koek -mijn lichaam c.q. mijn rechter knie- echt òp, en zegt mijn lijf “STOP!”
Halfslachtige pogingen om na een korte herstelperiode de draad weer op te pakken, worden in de kiem gesmoord. Een slagorde aan therapeuten, van regulier tot alternatief, doet daarna tevergeefs pogingen om mijn klachten te verhelpen, mijn knie blijft koppig verzet plegen. De uiteindelijke diagnose? Ik heb last van een L.O.O.P. probleem: langdurige overdosis ongezond presteren.
Zat die koppigheid overigens in mijn knie of toch ergens anders?!…..
Inmiddels heb ik een jaar noodgedwongen alle tijd gehad om stil te staan. Bijvoorbeeld bij de vraag: hoe nu verder? Hoe ànders? Hoe vind ik de verkwikking en het plezier waarmee het ooit begon weer terug? Hoe ruil ik harde statistieken in voor iets als gevoelsbeleving? Bestaat de combinatie van prestatie en voldoening, of is dat een utopie? Kortom: hoe verander ik L.O.O.P.-klachten in Liefst Onbevangen Op Plezier-lopen?
In de volgende aflevering lees je hoe haptonomie hierbij kan helpen.
Roel Nooteboom, september 2019