(een afgeluisterd gesprek tussen Annie Drammer en Sjakie Hoogsam uit de blessureherstelgroep II)
A.: ‘Hoe is ’t nou met je kuitblessure, Sjaak?’
S.: ‘N***en met de broek aan…, eeeh, sorry,….. ik bedoel fietsen zonder spaken! En jij, ook nog
hommeles met je knie?’…
A.:’Gaat wel ietsje beter sinds ik bij een haptotherapeut loop’
S.:’Hapto-wáát, hapto-hóe?!?!…’
A.:’Een HAP-TO-THERAPEUT!’
S: ‘Nooit van gehoord, ‘tis dàh?’
A.:’ Moeilijk uit te leggen,.…iemand die je helpt om wat meer contact met je gevoel te
maken…zoiets….Enne….dat laat ie me voelen via mijn lichaam. Soms door een oefening te doen en
soms lig ik op zijn behandelbank en dan raakt ie me aan en vraagt me wat ik in het contact voel
enzo….
S.:’Jaja, lekker vaag dit! Voelen, gevoel en je lichaam…..zit je bij een sekte soms?’
A.:’Behalve AV Triathlon?……nee, ik kan het nog niet goed vertellen. Weet je wat, ik vraag het Roel
even, die loopt hier ook te hinkepoten’.

(Roel wordt erbij gehaald en doet uit de doeken)
Haptotherapie gaat over contact maken met je gevoel en hoe het voelen met je lichaam je daarbij
kan helpen. Je lichaamstaal kan je vaak heel direct en helder vertellen hoe het met je gesteld is. Denk
maar eens aan gezegden als “Gebukt gaan onder een last”, “Vlinders in je buik voelen”, of “Een brok
in je keel hebben”. Maar omdat we de neiging hebben vooral vanuit ons verstand te redeneren en
minder stilstaan bij wat we voelen via ons lichaam, raken we het contact met wat er gevoelsmatig in
ons leeft soms kwijt. Dan zijn we druk bezig met effectiviteit, presteren, mentale inspanningen, maar
hebben we minder aandacht voor hoe we iets gevoelsmatig ervaren, beleven, affectiviteit.

S.:’…gaat me boven de pet, dit……”gevoelsmatig, beleving…. affectiviteit……”…………hapso-de-knie, ik
snap ‘t nie…..’
A:’HAP-TO-THERAPIEEEE!!
S.:’Jajajaja…..rustig maar…..hypnotherapie….
A.: (diepe zucht) ‘Laten we vragen of Roel een voorbeeld kan geven, misschien dat er dan wat gaat
dagen bij je…..’

(Roel)
‘Een paar jaar geleden maakte ik met mijn zoon een steile bergwandeling. Ik was moe op vakantie
gegaan en eerlijk gezegd wat overtraind van het hardlopen daarvoor. Die bergwandeling was
ongelooflijk saai en bestond uit zo’n drieduizend rotsachtige traptreden. Mijn zoon besloot terecht om
halverwege terug te keren en beneden bij de waterval lekker te gaan luieren, maar ik moest en zou
door naar de top. Onderweg had ik het gevoel elk moment door mijn hoeven te kunnen gaan. Zonder
onderbreking kwam ik boven en daalde na een kwartiertje koffiepauze weer af omlaag. Daarna zijn
mijn knieklachten begonnen…’
S.:’Àch, wàt sneúúúú!….. Maar eeh, wat wil je daar nou mee zeggen?!
A.:’Volgens mij ging je op dat moment gewoon te ver over je grens’.
S.:’De boomgrens bedoel je?!?….’

(Roel) Ja, inderdaad, ik negeerde de signalen die mijn lichaam aangaf. Ik zou en moest verder, terwijl
mijn lijf en gevoel “stop” zeiden. Afijn, wèl de top gehaald, maar met pijn en moeite en zonder iets
van voldoening onderweg. Achteraf terugkijkend zat ik al lang vóór die bergwandeling op het randje
van mijn belastbaarheid.
S.:’Belastbaarheid?!?!….’
A.:’Ja, sukkel, datgene wat je aan belasting kan dragen, je draagkracht!’
S.:’Oh, daar ontvang ik regelmatig blauwe enveloppen van!’
A.:’Hou eens mee op met die flauwe grapjes, Sjaak!’….

(Roel vervolgt)
Goed, of beter gezegd, niet goed. Die knieblessure was dus eigenlijk de rekening, die ik gepresenteerd
kreeg voor langdurig teveel inspannen. Ik zat nogal “in mijn hoofd”, ik moest en zou harder, verder,
hoger….tsja….maar wie niet luistert naar z’n lichaam, gaat ‘t soms voelen!
A.:’Je had een L.O.O.P. probleem!….
S.:’Hé, wijsneus! Ik geloof trouwens dat ik het een beetje begin te begrijpen…maar uuuh, wat doe je
d’r an!’

(Roel)
Ja, inderdaad, Annie, een L.O.O.P.probleem: een langdurige overdosis ongezond presteren. En dat
betekende terug naar “AF”: rust, tijd nemen voor herstel, hoe voelt en reageert mijn lichaam tijdens
en na het trainen, heb ik het nog wel naar mijn zin? Ik ben daarna nog wel drie tot vier keer terug
naar “AF” gegaan, omdat ik toch weer te snel wilde opbouwen…..nou ja, dan zei mijn knie: ‘jochie, te
vroeg, het gaat nog nie…’.
S.:’Dàt noemen wij nou een hàrde kop! Maar, hoe zit het met die hapto..thi…appie…, heb je daar nou
wat mee gedaan?!?
(Roel) ‘Jazeker, ik richt mijn aandacht tijdens het lopen nu meer op wat ik van mijn lichaam
voel en hoe ik het onderweg heb. Met meer oog voor mijn omgeving dan voor
sporthorlogecijfers, of hardloopstatistieken. Ik probeer meer van mijn lichaam te genieten in
plaats van het als een instrument, een machine-ding te gebruiken. Het ‘heilige moeten’ heb ik
ingeruild voor lopen met plezier. Ik krijg zelfs zin om voor een halve marathon te gaan
trainen. Maar niet meer ten koste van…..
S.:’Sjongejonge…wat een succes-story dit! Loopt het altijd zo goed af met haptotherapie? Dan lust ik
er ook wel wat pap van!

(Roel)
Nee, natuurlijk niet, haptotherapie heeft de wijsheid niet in pacht. En het komt ook niet in de plaats
van looptechniek, conditieopbouw of trainingsschema’s en vervangt evenmin fysiotherapie of
manuele therapie. Wèl kan haptotherapie een rol spelen bij preventie of herstel van blessures en het
omgaan met prestatiedruk. En zoals gezegd: het kan van toegevoegde waarde zijn als het gaat om
sportbeleving, loopplezier.
Tenslotte nog een paar praktische tips:

1. Laat je sporthorloge tenminste één training per week thuis.
2. Richt je aandacht tijdens het trainen deels op het contact met je omgeving door je zintuigen te
gebruiken: wat zie je, wat ruik je en wat voel je?
3.Hoe ervaar je je lichaam tijdens het rennen? Soepel, energiek, of krampachtig, vermoeid en houd je
daar wel of geen rekening mee? Voelt je lichaam tijdens het lopen als een prettige metgezel, of een
lastige tegenstander?

Roel Nooteboom