Het is donderdagavond 9 maart als ik een mailtje ontvang: Hoi, Mocht je willen meelopen dan ben je zondagochtend om 8:55 welkom! Ikzelf loop 9,5 km/u, maar nagenoeg iedereen loopt een kilometer harder. Groet, Ben.
Ik weet dat Ben traint voor de halve van Berlijn. Begin april staat die gepland. Ik heb geen startnummer. Hoeft ook niet. Sympathiek dat hij even mailt. Op zondagochtend traint hij met een groepje enthousiastelingen onder leiding van Ruud. Ze vertrekken elke training vanaf het huis van één van de deelnemers, die dan ook de route en de koffie verzorgt. Ditmaal is blijkbaar de beurt aan Ben, mijn buurman. Ik antwoord dat ik er zal zijn.
Ben loopt nog maar enkele jaren bij AVT en heeft zichzelf daarbij keer op keer verbaasd. Was zijn doel oorspronkelijk om eens te kijken of hij 5 kilometer kon lopen; binnen de kortste keren loopt hij wekelijks tussen de 12 en 15 kilometer. Hij is daarnaast actief in de redactie van de website en Lopende Zaken. En nu dus op naar de 21 km.
De training waar ik bij aanhaak is een verkenning van Nimmerdor en De Treek van 16 kilometer. De route is schitterend. De week erna ben ik er weer bij. De groep is geweldig en het bevalt goed om op de zondagochtend een duurloop te doen. Dit keer is Henk Jan de organisator. Hij is op de fiets, want geblesseerd. Hij zal erbij zijn in Berlijn, maar kan de Halbe zelf niet lopen. Hij verzorgt evengoed een training want, zegt hij, de Grebbelinie wil hij ons niet onthouden. Totaal niet geschikt voor de fiets, die over de nodige versperringen heen getild moet worden, maar het is een geweldige route.
De warmte van de groep, de prachtige routes en het feit dat het startnummer van Henk Jan me in de schoot wordt geworpen trekken me over de streep: ik ga ook naar Berlijn! Rene, Theo, Paul en Bastiaan mailen me de gegevens van treinreis en hotel, die ik boek. Er is geen weg meer terug, en dat voelt goed.
Op 17 kilometer kom ik Ben tegen. Hij heeft net een flesje water van zijn riem gepakt en we groeten elkaar, lopen een klein eindje op. Steeds weer worden we onthaald door een muziekband, verrast door een koor of opgejut door trommels. Langs de hele route staan mensen ons aan te moedigen, te juichen, te klappen. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, vertelt de stad ons, en we worden een aantal maal over de voormalige grens tussen Oost en West geleid. Berlin, dein Herz kennt keine Mauern, staat op een groot bord langs de weg.
V.l.n.r.v.b.n.b.: Rene, Paul, Theo, Theo, Ruud, Erik, Tijmen, Ben, Bastiaan, Sjoerd, Annelies, Robbie, Richard, Sjanet
Op de finishfoto’s krijg je 50 euro korting, staat in een voucher van de halve van Berlijn. Wat kost die foto dan wel niet! Het is het Ben waard. Misschien is het wel mijn laatste geweest, schrijft hij aan zijn mederedacteuren, dus de foto toch maar gekocht. Op zondag 16 april, Eerste Paasdag en precies 2 weken na Berlijn, kan Ben na 10 kilometer geen stap meer zetten. Zijn been zit volledig op slot en de pijn giert door zijn lies en heup. Een toevallige voorbijganger moet hem naar het clubhuis brengen. De dagen erna volgt er langzaam herstel, komt er weer beweging in. Volgens de dokter is er geen breuk of ontsteking, gelukkig, fysiotherapie moet de klus klaren. Maar na 10 dagen, als hij ’s nachts op zijn krukken door de gang loopt, valt hij en wil zijn been ècht niet meer. Even lijkt Berlijn heel lang geleden.
Ben, wat vervelend dat je in de lappenmand zit. We wensen je veel succes met je herstel!
Tijmen Pardijs
Aanvulling van de redactie: inmiddels is duidelijk dat Ben zijn heup heeft gebroken. Ook wij wensen hem heel veel sterkte en beterschap toe!