Arie. Het moet wel aan Arie liggen dacht ik, Arie Kingsma, onze nieuwe trainer. Arie had die zondagtraining in april afgesloten met een paar voor mij nieuwe cooling down oefeningen. Waar ik normaal gesproken alleen maandag wat gezonde spierpijn had na de zondagse duurloop, had ik er woensdag nog last van. Maar de eerste alarmbellen gingen af op zaterdagochtend. Ik liep ineens als een oude stramme man. Mijn kuiten waren keihard, zaten op slot , en ik kon ik mijn voeten niet meer normaal neerzetten. Toch vreemd zo’n overbelasting, en zondag dus niet hollen. Fietsen ging die zondag nog wel, maar het op- en afstappen was ineens een heel project geworden.
Je denkt nog steeds – ach, gaat wel weer over – en plichtsgetrouw als ik ben ging ik maandag met de auto naar mijn werk, helemaal in Helmond waar ik die nacht zou overblijven. Rijden ging nog prima, maar mijn collega’s fronsten wel de wenkbrauwen toen ik de lift naar de eerste verdieping moest nemen. Toch maar eens de huisarts gebeld, woensdagochtend kon ik terecht.
Intussen werd het er niet beter op. Thuis kwam ik dinsdagavond thuis amper de trap op, en toen sloeg de paniek hevig toe. Wat is er in vredesnaam aan de hand, er komt van alles langs, ALS, MS, wie zal het zeggen? En wat kan een huisarts in 10 minuten voor je betekenen? Doorsturen naar de fysio? Maar eens aanzien? Ik had er geen vertrouwen in.
Gelukkig liep het anders. De voor mij onbekende dienstdoende huisarts (Petra) zag mijn gestrompel en wist gelijk dat het menens was. Belangrijk was dat ze vaststelde dat ook mijn reflexen gedeeltelijk waren uitgevallen, en omdat mijn handen begonnen te tintelen was het duidelijk dat het niet alleen een kwestie van spieren was maar ook van zenuwen.
Een uur later had ze met de neuroloog gebeld, en….ze waren eruit, de diagnose is het Syndroom van Guillain Barré. Het syndroom van wattehh!? Ooit van gehoord? Ik niet in ieder geval.
Een auto-immuunziekte, komt ook maar 200-300 per jaar voor in Nederland. Het is ontstekingsziekte van de zenuwen die de aansturing van je spieren verstoort. Het goede nieuws was dat er een behandeling voor is met waarschijnlijk volledig herstel.
Pffff, opluchting! Ik ga er weer bovenop komen. En dankbaarheid en respect voor het slagvaardige en kundige optreden van mijn huisarts, en de neuroloog. In mijn omgeving juist grote schrik. Iedereen natuurlijk googelen op Guillain Barré, en dan lees je dat als je pech hebt je aan de beademing moet, en na het herstel nog maanden moet revalideren, en er zelfs jaren mee zoet kan zijn.
Zo ver kwam het dus niet, misschien wel dankzij mijn hardloopconditie. Dezelfde middag lag ik in het mooie nieuwe Meander dat ik vooral kende van de duurlopen langs de Eem. 5 dagen immunoglobulinen en prednison, de achteruitgang stopte, en op dag 5 merkte ik al iets van het voorzichtige eerste herstel. Op dag 7 mocht ik weer naar huis. Niks revalidatiecentrum gelukkig….En na een paar weken was ik ook al weer voorzichtig aan het werk. Een periode waarin je de betrekkelijkheid van het leven inziet leek weer voorbij, business al usual? Nee, ik denk er nog vaak aan terug en tel mijn zegeningen. Carpe Diem.
Waarom schrijf ik dit allemaal? Omdat het verhaal pas af is als ik ook mijn hardloopleven weer heb opgepakt. Het lopen op zondagochtend met zo’n leuke groep hoort al meer dan 10 jaar onlosmakelijk bij mijn leven. Voor mij zorgt het niet alleen voor een lekker zondagsgevoel, maar ook voor de balans in je dagelijkse leven.
Mooi dan toch die social media, want via onze whatsapp loopgroep leefden mijn loopmaatjes erg mee. Een kaart en vele appjes vielen mij ten deel.
Je wilt dan weer zo snel de wei in, terugkomen, maar mijn fysio zag dat ik nogal onstabiel liep. Het maakte geen indruk toen ik zei dat ik dat ik normaal ook al niet op één been kan staan…Rustig aan doen dus, eerst maar eens wat krachttrainingen. Na een paar weken mocht ik voorzichtig op de lopende band, om tegen de zomer voorzichtig buiten weer wat loopoefeningen te doen.
De dorpsloop van Hoevelaken op 21 augustus leek me een mooie tussentijdse mijlpaal! Waarop mijn loopmaatjes Marjolein, Petra en Ben zich direct meldden om mij hierbij na die 5 kilometer desnoods over de eindstreep te dragen. Dat was gelukkig niet nodig die warme zaterdag, het was erg zwaar, over de tijd hebben we het niet, maar ik heb het volbracht!
Na deze mijlpaal kondigde “onze” Madelon aan dat ze bij mijn terugkeer op zondagochtend voor taart zou zorgen. Dat werkte. Na 5 weken alleen trainen, iedere week een kilometer erbij, durfde ik het op 3 oktober weer aan om aan te sluiten. Een massaal “Hee Hans” viel me bij binnenkomst ten deel, en Madelon had woord gehouden en een fantastisch appeltaart gebakken, die we na afloop van weer een fantastische loopochtend in het zonnetje oppeuzelden.
Missie volbracht, en wat is dat AV Triathlon dan toch een heerlijk warm bad!
Als jullie dit lezen ben ik bij de huisarts langs geweest met een bos bloemen, want wat ben ik haar dankbaar, wat een vakmanschap!
Enneh…Arie, sorry hoor, natuurlijk kon jij er ook niets aan doen……
Hans Kerchman