Zondag 9 januari 2017
De heenreis
Je knijpt je ogen dicht. Een wit wolkendek kan fel zijn. Zeker als je uit een warme bus stapt. Letterlijk warm, maar ook warm van de harten die onder elkaars riem gestoken zijn. Bemoedigende woorden over en weer. Want nu zijn we nog samen. Straks moet je het alleen doen.
Je wacht tot je ogen gewend zijn. Het eerste dat je ontwaart is een…, tja, wat is het? Een Zeepaard, noemen ze het. Hier door de bevolking van Egmond neergezet om de dapperen te verwelkomen. Of juist om ze te bespotten? Het maakt niet uit. Niets dat Egmond je kan geven zal je vandaag helpen. Niets dat ze kunnen doen kan je nog stoppen. Je hebt je lot in eigen handen.
De organisatie van de Halve van Egmond heeft een veelzeggende trailer gemaakt. We hebben hem allemaal gezien. Een bombastische, afschrikwekkende filmtrailer, compleet met zware Amerikaanse voice-over, waarin de loop wordt gepresenteerd als de beproeving der beproevingen. En met reden. De loop biedt eerst 7 kilometer strand, om je daarna de duinen voor de voeten te werpen. De loop eindigt heuvel op. Midden in Egmond. Want dat willen ze zien hè.
Hoe bereid je je op zoiets voor? De 60 mensen in de bus hebben 220 kilometer training van Ruud, Patrick, Christl, Gerrit, Arie en Jeroen in de benen. Fysieke en mentale training. Nu moet het gebeuren. Angst doet vreemde dingen met mensen. In de bus sluit Annelies zich op in het toilet. Arie heeft heel veel vuilniszakken meegenomen. Hans heeft wc-papier bij zich. Wilco’s vrienden zingen voor hem omdat hij morgen jarig is. Voor de zekerheid vandaag maar zingen. Je weet maar nooit.
En ze plannen de Halve begin januari. Want dan is er kou, wind, sneeuw en ijs. En ze starten bij vloed. Want dan is er weinig plek om te lopen, met 18.000 lopers. Dan moet je het diepe zand in. Leuke mensen wonen er in Egmond. Dat paard kan er ook nog wel bij. Er wordt een quiz gedaan om de tijd te doden. Er wordt zelfs gelachen. Team Groen wint. Dat Gerrit jurylid is èn teamlid van Groen maakt niet uit. Je gaat de dingen in perspectief zien.
De terugreis
Opluchting maakt zich van de groep meester, als we bij de bus ontdekken dat we er allemaal nog zijn. Er wordt gelachen, er worden grappen gemaakt, schouders geklopt. Het weer zat mee! Windstil, geen kou. Geen sneeuw en ijs. Vlak strand, met voldoende plaats om te lopen en in te halen. Sommigen hebben zelfs een PR gelopen!
Zag je die zeesterren? Overal dode zeesterren! Dood, hoe weet je dat? Aangespoelde zeesterren zijn dood. Weet je hoe die eten? Ze trekken de mossel open, hun maag dringt de schelp binnen en verteert de mossel levend. Morsdood waren ze, die zeesterren op het strand. Net goed. Scheermesje lagen er ook. Duizenden. Honderdduizenden. Deerde ons niet. Kraakt hooguit soms. Niets hield ons tegen.
Cora en Christa hebben van de dames het beste ingeschat welke tijd ze zouden lopen. Een eeneiige halvemarathontweeling worden ze genoemd, met dezelfde inschatting en dezelfde eindtijd. Ze krijgen douchespulletjes als prijs, om samen te delen. Arie heeft van de mannen zijn eindtijd het beste ingeschat. Slechts 4 seconden zit hij ernaast. Ook douchespulletjes. Stroopwafels, snoep en bier gaan rond. Smaakt normaal voor geen meter samen. Nu wel.
60 helden, en twee in het bijzonder. Zij maakten het allemaal mogelijk. Zij stelden de trainingen samen, stippelden de routes uit, organiseerden de reis. Zij krijgen een bon, een fles wijn en een welgemeend applaus. Ruud en Patrick bedankt!
Tijmen Pardijs