Het is nog voor vier uur in de ochtend, ik zit voor ons kleine tentje pannenkoeken op te warmen en heb het koud. Dat is best raar, midden in de nacht ergens in Frankrijk pannenkoeken eten, maar dat ik het koud heb is ook raar omdat het gisteren overdag 30 graden was en de voorspellingen voor vandaag nog warmer zijn. Zal wel iets te maken hebben met het feit dat we hier aan de voet van de Alpen zijn, bij het Lac de Serre-Poncon. Ik heb nog niet echt trek, maar er moet wat gegeten worden en sinds de infernotriatlon in Zwitserland zijn opgewarmde pannenkoekjes de standaard pre-racemaaltijd.
Om zes uur start het zwemonderdeel van de Embrunman en op pad gaan met een lege maag is geen goed plan. Na nog wat pannenkoekjes aan Evelien te hebben geserveerd, vertrekken we tegen vijf uur richting de start. Het kratje waarvan ik de inhoud gisteravond wel 10 keer heb gecontroleerd staat op het stuur van Eveliens MTB. De keuzestress van de afgelopen dagen is voorbij: wel of geen ligstuur, hoge carbon of lage velgen, blauw av-triathlonpakje met rits achter of zwart-oranje pearl izumipakje met rits voor, wel of geen sokken, oude of nieuwe zwembril, er is veel denkwerk verricht de afgelopen dagen.
Gelukkig zijn we al ruim een week geleden hier neergestreken, dus ruim op tijd om het parcours te verkennen en de hersenen te pijnigen met allerlei materiaaloverwegingen. De Izoard al een keer over gefietst en de rest van de ronde via Briancon. De col zelf is een lekker lopende klim, niet steiler dan 10%, denk ik. Het stuk terug via Briancon naar Embrun heeft nog flink wat bonushoogtemeters omdat je niet in het dal blijft, maar mooie zijweggetjes inslaat richting wat hoger gelegen plaatsjes. Het loopparcours bestaat uit drie rondes die vanaf het meer met een pittige klim naar de hoger gelegen oude stad lopen. Via wat lusjes tussen de weilanden loop je langs de Durance terug naar de start-finish. Het enige echt vlakke onderdeel is het zwemmen en daar stond de afgelopen dagen een stevig windje over het meer te blazen.
Om vijf uur schuif ik met mijn kratje in de lange controlerij om het ‘parc fermé’ in te komen. Shit! ID-card, ze hebben het gisteren bij de briefing wel vijf keer gezegd; zonder id kom je niet binnen. Op een drafje terug naar de camping om mijn rijbewijs te halen, dat begint lekker, tien keer alles controleren en dan nog wat vergeten. Weer terug in de rij wis ik het eerste zweet van de dag van mijn hoofd en wandel naar mijn plekje in het parc fermé. Naast me staat nog een Nederlander, we maken een kort praatje, ik wurm me in mijn wetsuit en meng me tussen de andere rubberen pakken bij de start. Er is geen stress meer nu, dit is waar ik het afgelopen jaar voor heb getraind en ik ben blij dat het zo begint. Er klinkt harde muziek en na het eerste startschot rennen de vrouwen die tien minuten eerder starten dan de mannen het meer in.
Om mij heen kijkend ben ik toch aardig onder de indruk van zoveel sterke afgetrainde Franse lijven en vraag mij even af wat ik hier als laaglandkeientrekker te zoeken heb. Gelukkig al vrij snel weer muziek, nog een knal en weg zijn we, het nog donkere meer in. Na 150 meter blijkt dat ik mogelijk wat teveel vooraan stond, van alle kanten zwemmen mensen tegen me aan, over me heen, iemand trekt aan mijn enkel. Even later mept iemand mijn zwembril naar mijn linker oor, daar doet die bril niet veel en terwijl ik hem recht probeer te zetten, zwemmen er nog wat rubberen mannen over me heen. Even tot rust komen aan de zijkant van de wasmachine , hier een paar minuutjes tijd verliezen maakt op de hele dag ook niets uit. Dat zwemt beter en de rest van de 3,8 km kan ik lekker in mijn eigen tempo door zwemmen. Er is zelfs gelegenheid om tijdens het ademhalen te genieten van het eerste zonlicht op de bergen.
Toch nog vrij plotseling komt het strand in zicht en voor ik het weet, waggel ik het water uit. Bij het passeren van een soort douche stoot ik nog even geweldig mijn teen tegen een balk die verstopt lag onder de blauwe matten.
Zwemtijd 1:11 positie 511 hoor ik later, best wel oké.
Inmiddels is het een stuk minder fris, dus toch maar in alleen het tri-pakje de fiets op, snel nog wat zonnebrand her en der smeren en op pad, 188 km met 5000 hoogtemeters voor de boeg. Vanaf het meer gaat het gelijk stevig omhoog, maar de benen hebben er zin in en ondanks mijn voornemen om het eerste lusje van 44 km rustig te beginnen fiets ik al wat Franse namen voorbij.
Terug bij Pont-Neuf vlak bij Embrun zie ik Evelien, die mij de langere 2e lus in schreeuwt. Langzaam stijgend richting Col ‘d Izoard gaat het steeds lekkerder. Leuk hoor, die rugnummers met naam: bonjour François, Philippe, Pierre, Sebastian, Patrice, ik noem ze even op in mijn hoofd als ik ze inhaal. Op de col Tour-de-Franceachtige taferelen, veel publiek, toeters, herrie, verklede mensen, ze rennen nog net niet naast je fiets mee, erg leuk om tussendoor te fietsen. Hier ook de mogelijkheid om mijn leeg gegeten frametasje weer goed te vullen en een banaan en mueslibar passen nog in mijn tri-suit. Superfijn om af te dalen zonder verkeer op de weg, lekker ruim door de bocht en met de neus op het stuur dendert het Briancon binnen. Daarna gaat de weg voortdurend op en neer met nog een pittige en vooral erg hete klim naar Champchella. Verrassend snel komt ook Embrun weer in zicht, maar daar is nog een laatste bonusrondje bedacht vanuit de stad omhoog naar Chalvet, dan eindelijk de laatste afdaling richting het meer.
Tamelijk oververhit en ruim voor op mijn zelfbedachte tijdschema kom ik de wisselzone in, hang mijn fietsje op en kijk eens om mij heen. Wow, er zijn in het grote parc-fermé nog maar erg weinig fietsen terug, stuk of 150 schat ik, lekker gevoel. Ik zie dat ik nog een volle bidon in mijn kratje heb staan en als ik hem ter verkoeling in mijn nek spuit bedenk ik me dat een bidon die de hele dag in de zon staat niet erg verkoelend werkt en ook dat ik gisteravond de bidon heb gevuld met sportdrank. Met een petje op mijn plakkerige hoofd vertrek ik voor de marathon.
Het soort van tactisch hardloopplan was niet heel ingewikkeld: eerste rondje blijven rennen, tweede rondje kijken hoe het gaat, het derde gewoon doorkomen. De klim vanaf het meer naar de oude stad is pittig, maar lukt nog net rennend, het stuk daarna door het centrum is leuk met veel publiek. Daarna lekker naar beneden, beetje draaien en keren tussen de weilanden en dan langs de Durance terug richting start-finish. Met dank aan Henk zijn ‘ironman-Nice’-ervaring zoemt een constant mantra door mijn hoofd: zuinig lopen, zuinig lopen. Bij het parc-fermé zie ik Evelien weer en zij schreeuwt me, voorzien van een eerste, roze, armbandje de tweede ronde in.
De hitte begint nu toch aardig zijn tol te eisen, er klinken veel sirenes en her en der liggen of zitten deelnemers met een bleek gezicht langs de kant. Het begint wat te kraken allemaal,
de tweede klim naar het centrum moet ik wandelen, maar verder gaat het nog redelijk. Vele bidons en sponzen met koud water komen er aan te pas om het lijf op werkbare temperatuur te houden. Tijdens de derde ronde is het rond de klok van 6 uur en dus iets koeler geworden, dat scheelt toch wel wat voor de hardloopbenen. Met om de andere arm nu een fluoriserend geel bandje kom ik in het centrum Evelien weer tegen. Zij schreeuwt me veel courage toe en ik geloof dat ik terugzeg dat het laatste rondje nog wel even kan duren. Gelukkig gaat het eigenlijk nog best lekker en voor ik het weet hobbel ik weer langs de Durance waar ook de wildwaterkikvorsmensen aanmoedigingen schreeuwen.
Ergens tijdens het rennen moet het naar binnen geslopen zijn en inmiddels heeft het zich in het hele hoofd en lijf genesteld, het idee: IK GA HET HALEN!
Bij km 42 niet terug langs het parc-fermé maar de mooi blauwbeklede finishlane op. Fantastisch gevoel, luid aangemoedigd onder de finishboog door.
12:41:14 lees ik nog net.
Finishshirt in de hand, medaille om de nek, eindelijk het tri-suit op halfzeven en op zoek naar Evelien. Ze wil het bezwete plakkerige gezicht nog zoenen ook en het is heerlijk bijkomen op mijn eigen stoeltje. Het duurt nog even voor de fiets mee naar buiten mag, maar dan volgt nog een verfrissende duik in het meer om het zweet en de plakzooi weg te spoelen en weer wat op temperatuur te komen. De schoenen daarna weer aan krijgen blijkt nog knap lastig, maar na vijf minuten op de rug liggen vrijworstelen kunnen we op pad voor het ruim verdiende finishbiertje.
Er moeten wat appjes worden verstuurd richting Amersfoort, maar de race bleek prima te volgen. Uiteindelijk staat in de ranking 108e overall en precies 100e bij de mannen. Na nog een vrolijk bezoekje aan het terras op de camping rol ik later heerlijk tevreden mijn tentje in en het hoofd zoemt nog lang na bij de gedachte aan een superleuke dag. Morgen relaxen en dan later maar eens bedenken wat er volgend jaar voor leuks op de kalender moet komen.
Maarten Hienekamp