Soms komt een idee spontaan naar boven en leidt het tot een leuke beleving. Maar je hebt ook van die zaken waar je je al lang op verheugt, die goed uitpakken en waarvan je nog lang nageniet. De Heuvelrugestafette was voor ons een evenement van de laatste categorie. Dit verhaal neemt je mee op onze reis. Even voorstellen: de dinsdagavondgroep, die door Luc en Ewald wordt getraind. Het hele jaar door een enthousiaste groep lopers en loopsters die fanatiek bezig zijn met de loopsport. Een vaste kern met ruimte voor in- en uitstroom van andere lopers.
In april van dit jaar waren er al enthousiastelingen die ideeën hadden om deel te nemen aan de “Heuvelrugestafette”. Na een kleine inventarisatie was een team snel samengesteld. Meer dan voldoende kandidaten en ook een paar reserves voor het geval dat er blessures op zouden treden. Ook dit jaar waren we de groep van Joop Klein Haarhuis en Ruud van den Eshof te snel af. Die hebben zoals in voorgaande jaren nog geprobeerd om snelle en gezellige lopers uit ons team over te halen om bij hen te lopen. Jammer dan heren. Weer niet gelukt ☺ En de naam van het team: SLAC (Semper Laetus Aliquando Citus : altijd vrolijk en soms snel).
De weken voorafgaand aan het evenement nam de spanning toe. “Is de indeling al bekend?”, “Mag ik in de ochtend / middag lopen?”, “Wie heeft er een fiets beschikbaar?”, “Is het parcours al gepubliceerd?”. Alle vragen kwamen langs in de WhatsApp-groep van ons team. En op alle vragen kwam een bevredigend antwoord.
De dag zelf start volgens een vast ritueel: veel te vroeg opstaan, snel douchen, ontbijten, een kop koffie en dan snel naar het clubhuis. We mochten even na half acht vertrekken. Prachtig droog weer en niet te koud. De handschoenen en muts konden dit jaar in de tas blijven. Nadat de loper en twee fietsers vertrokken waren, ging de rest van het gezelschap in de auto naar de eerste wissel. Daar heerste een gezellige drukte en naarmate de tijd vorderde, nam de spanning toe. Onze tweede loper liep zich warm, de fietsers maakten zich klaar en de rest van het gezelschap keek reikhalzend uit naar de eerste loper en fietsers. En zoals verwacht verschenen zij rond het voorspelde tijdstip. Na de wissel kreeg de loper even de tijd om uit te hijgen, een droog shirt aan te trekken en wat te drinken en te eten. De ervaringen van de afgelegde etappe werden gedeeld en anekdotes werden verhaald. En daarna op naar de volgende locatie om te wisselen. Een vast stramien, dat zich nog 9 keer zou herhalen.
Twee etappes zijn het memoreren waard. Een van onze loopsters had al twee jaar een zwaar traject gelopen: etappe 6. Dit is een rondje vanaf de Holle Boom over de Amerongse Berg en terug. De kenners weten waarover het gaat, maar voor de anderen een korte impressie. De route loopt door de bossen en over de berg. Veel bospaden en nog meer heuvels. En om het nog zwaarder te maken: veel los zand. Vooraf had ze al gevraagd om een wat gemakkelijker te lopen traject. En natuurlijk hebben we daar rekening mee gehouden: ze mocht etappe 5 op zich nemen. Vooraf was dat een puik plan en leek het een hele verbetering. Na de finish bleek het traject minder te verschillen dan gehoopt. Het aantal hoogtemeters leek nog meer te zijn en het geheel was erg zwaar. Gelukkig had ze conditie en kracht genoeg, maar vroeg al wel of volgend jaar een echt eenvoudiger parcours geregeld kan worden. Wordt vervolgd…
Etappe 6 was er ook een die het vermelden waard was. Zoals hiervoor beschreven wordt onze loper vergezeld door 2 fietsers. Vlak na de start van deze etappe misten we onze tweede fietser. Weg kwijt? Fiets kapot? Geen idee. Na een goede kilometer kwam ze ons weer achterop. Het zadel van haar fiets zat los en bij de wissel was dat eerst gerepareerd. Gezamenlijk konden we onze weg vervolgen over een grindpad dat ook flink omhoog liep. Het was zonnig en warm en er leek geen eind aan het pad te komen. Onze loopster had het warm en op de fiets was het ook afzien. Gedrieën kwamen we boven en vervolgden onze weg over een bospad dat omhoog ging. Daarna een afdaling waar de mountainbikers onder ons veel plezier aan beleven. Maar als je niet gewend bent aan dit soort terrein is het anders. De voorste fietser en de loper daalden af, sloegen linksaf en vervolgden hun weg. Totdat de fietser om keek en zag dat de achterste fietser er niet meer reed. Wat nu? Stoppen en terug gaan? Overleg met de loper. Het gaat lekker en we hebben navigatie op de fiets. Ook is er nog voldoende drinken voor de loper. 
Maar er kan een ongeluk zijn gebeurd met de fietser! Lastig. Opportunistisch als we zijn hebben we besloten om door te gaan en later wel te zien. Dit pakte gelukkig goed uit. De fietser was in de lastige afdaling gevallen en was na weer opgestapt te zijn, de loper en andere fietser, maar ook de route kwijt. Via de hoofdweg toch de weg terug gevonden naar het wisselpunt. En samen hebben we de rest van de estafette afgelegd.
Na een hectische laatste 100 meter, onze laatste loopster kwam veel sneller dan verwacht binnen, kwam het gehele gezelschap over de streep. Nog een gezamenlijk drankje en daarna heerlijk rozig naar huis. Via de app-groep en de mail nog veel berichtjes en de belofte om volgend jaar weer mee te doen viel een ieder moe maar voldaan in slaap. En alle herinneringen staan nu in de cloud en worden veelvuldig bekeken: gelukkig hebben we de foto’s nog!
SLAC is Annelies, Charlotte, Evelien, Ewald, Hans, Hans, Henriette, Martin, Martine, Ron, Suzanne
Ewald Jansen
