Meedoen is belangrijker dan winnen, is een uitdrukking die we vaak tegen kinderen zeggen als het even niet zo goed lukt, of als je nog wat meer moet oefenen voordat je iets kunt. Belangrijker dan de prestaties die het kind neerzet is het samen sporten en plezier hebben.

Binnen AV Triathlon is gezelligheid en het samen doen dan ook een belangrijk onderdeel van de trainingen, het sociale aspect is voor veel mensen een goede motivatie om te gaan sporten, samen met je maatjes in het bos.

Bijzonder gesprek

Afgelopen week was ik getuige van een bijzonder gesprek waarin ik jullie graag mee wil nemen. Ik werk op een zorgboerderij voor mensen met beginnende dementie. Twee heren waren met elkaar in gesprek toen ik bij hen aanschoof: de één heeft veel marathons gelopen in zijn leven, maar de dementie heeft ervoor gezorgd dat de aansturing van zijn spieren vanuit zijn hersenen niet meer goed functioneert, en daarom lukt het hem niet meer om te rennen, de ander had heel lang getennist en had precies dezelfde ervaring; de handelingen lukten niet meer ( dit hoeft overigens niet zo te zijn bij dementie, er zijn ook mensen die hun sport nog prima kunnen uitoefenen, maar op een ander deel uitval hebben).

Het was een heel open gesprek tussen deze twee mannen waarin ze de moeite die ze hadden om te stoppen met hun geliefde sport bespraken.

Eenzaam gevoel

Wat mij het meest raakte in dit gesprek was dat ze allebei vertelden dat ze zich na de diagnose buitengesloten voelden door hun maatjes waarmee ze jarenlang samen hadden gesport; ze vertelden me hoe ontzettend eenzaam dat voelde. Ze werden niet meer gevraagd om nog even koffie te komen drinken of gewoon even te komen kletsen, ze hoorden opeens niet meer bij hun eigen clubje, waar ze jarenlang een vanzelfsprekend onderdeel van geweest waren.

Dit was voor hen beiden nog pijnlijker dan te moeten stoppen met de sport zelf. Ze verloren een deel van hun leven, waarin ze veel met hun maatjes optrokken.

Bij deze beide mannen was de taal nog totaal niet aangetast, ze konden nog uitstekend hun gedachten verwoorden en ook kunnen ze in sociaal opzicht nog prima meekomen.

Toen ik vanmorgen, tijdens het hardlopen, dit verhaal vertelde aan een paar sportmaatjes, dacht ik: hoe kunnen we binnen AV Triathlon ervoor zorgen dat we een echte sociale vereniging blijven, ook als er door omstandigheden iets minder goed lukt dan voorheen.

Want ook mensen met deze nare diagnose zijn niet van het ene op het andere moment tot niets meer in staat: het is een glijdende schaal waarin je op sommige vlakken uitval hebt maar op andere vlakken nog prima of redelijk functioneert.

Als we samen zoeken naar wat nog wel gaat, verhoogt dat enorm de kwaliteit van leven; mensen horen er nog bij, ze zijn niet opeens afgeserveerd en staan niet langs de zijlijn. Je zou kunnen zeggen voor hen is meedoen veel belangrijker dan het verliezen, het verliezen van de sociale contacten, het gevoel van eigen waarde, het gezien worden en ertoedoen. 

Pleidooi

Daarom bij deze een warm pleidooi om samen na te denken (kan prima onder een trainingsrondje) over hoe we ervoor kunnen zorgen dat mensen, ook met beginnende geheugenproblemen, mee kunnen blijven doen.

Kan iemand nog wel mee hardlopen, maar heeft hij een maatje nodig tijdens de training? Misschien om de beurt een ochtend met hem of haar meelopen?

Kan iemand op zaterdag nog helpen met hand en spandiensten in de kantine en na afloop lekker koffiedrinken met zijn oude sportmaatjes?

Inclusieve vereniging

Wat zou het mooi zijn als het onze vereniging lukt om steeds een meer inclusieve vereniging te worden, echt voor iedereen.

Want meedoen, is echt veel belangrijker dan het verliezen van je sociale contacten en sport die we allemaal zo graag uitvoeren en beleven.

(Hilda Kors)  (reacties of ideeën: hildakors@gmail.com)