Net als AV Triathlon zijn er ook leden die dit kroonjaar de leeftijd van 40 bereiken.
Roelien vertelt deze maand over hoe ze zo’n 12 jaar geleden begon bij de vereniging en naast haar
liefde Bert, een ‘framily’ en vele nieuwe uitdagingen vond.

Ik ben Roelien, en ik woon samen met Bert in het Leusderkwartier in Amersfoort. Overdag werk ik als
onderwijskundig ontwerper/redacteur bij een uitgeverij, maar zodra de werkdag erop zit – of soms
zelfs voor zonsopkomst – ben ik vaak te vinden in het zwembad, op de fiets of met mijn
hardloopschoenen aan in het bos.

Na mijn studie in Groningen verhuisde ik naar Amersfoort. Hardlopen deed ik al vrijwel dagelijks,
maar toen ik nieuwe mensen wilde leren kennen, besloot ik op een dinsdagavond naar de
atletiekbaan in Schothorst te gaan. Min of meer per ongeluk werd ik lid van AV Triathlon – ik dacht
eigenlijk dat ik naar Altis ging! Gelukkig maar, want niet lang daarna liep ik tegen Bert aan. Ik was
(onder andere) erg onder de indruk van zijn discipline: twee keer per week om zes uur ‘s ochtends in
het zwembad liggen met de triatleten van AV Triathlon. Dat vond ik echt iets buitenaards. Maar voor
ik het wist, zwom ik ook mee. De wekker ging toch. Net als zoveel triatleten leerde ik zwemmen van
Hans van der Linden en Ton Duits. Zonder hen was ik nooit aan de overkant gekomen. Inmiddels
staan Bert en ik al zo’n twaalf jaar samen vroeg op en hebben we al heel wat triatlonavonturen
beleefd.

In een periode van hardloopblessures kocht ik mijn eerste racefiets. Af en toe sloot ik me aan bij de
fietsgroep op maandag of woensdag, en ik volgde de triatlontrainingen van Harry. Een van mijn
leukste herinneringen aan AV Triathlon is een fietstraining in de stromende regen. Terwijl het water
met bakken uit de lucht kwam, stond Harry onverstoorbaar aanwijzingen te geven, compleet met
regenjas en fluitje. Niemand dacht eraan om te stoppen, en daar – midden in de polder, doorweekt
van de regen – kreeg ik de slappe lach. Dat soort momenten blijven je bij.
In de wintermaanden tacx ik op maandagavond samen met fietsers en triatleten binnen in het
clubhuis. Ik houd niet van binnen fietsen, maar door deze maandagavonden is de winter bijna te
kort. Het is heel gezellig.

Ik dacht dat ik niet zoveel zou hebben met veertig worden (ik ben het ook pas net), maar
misschien is die midlifecrisis er toch een beetje ingeslopen. Afgelopen jaar voltooide ik mijn eerste
marathon én mijn eerste hele triatlon, in Kopenhagen. Dat was een fantastische ervaring. Mijn leven
draaide maandenlang om trainen, werken, (veel) eten en slapen. Ik houd van lange afstanden, ik
word gelukkig van trainen, dus dat soort doelen passen goed bij mij. Al vroeg ik me onderweg soms
wel af: ‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig?. Gelukkig ben ik niet de enige bij AV Triathlon met zulke
uitdagingen.

Door het trainen heb ik niet alleen mezelf beter leren kennen, maar ook nieuwe
vrienden gemaakt die dezelfde passie delen. Het is fijn om ervaringen te uit te wisselen, te klagen
over pijntjes en nieuwe plannen te bedenken. Het blijken allemaal best wel gezellige mensen te zijn.
Naast triatlon lees ik veel, zou ik ook moeten willen tuinieren en ga ik graag op pad met mijn ‘framily’;
– vrienden die ik de afgelopen jaren via AV Triathlon heb leren kennen. We delen niet alleen de liefde
voor sport, maar ook voor theater, etentjes, sinterklaas, koffie en taartjes; minstens zo belangrijk.
Op dit moment ben ik gefocust op mijn eigen trainingsschema, maar ik weet zeker dat ik ergens in de
komende veertig jaar weer eens ga aansluiten bij de bostrainingen op zaterdag, de atletiekbaan op
dinsdag opzoek en sociaal ga meefietsen op woensdag. Ook in de volgende veertig jaar zijn de
mogelijkheden eindeloos.