Wie wil er nou niet een triatlon doen in het hart van zijn eigen stad? Ik wel! De aanmelding voor de Keistad Triathlon is daarom snel gebeurd. De kortste afstand, de achtste, is prima voor een beginner zoals ik.
De voorbereiding is niet “je-van-het”: de zomervakantie zit nog in de benen en in het laatste weekend van augustus is er nog de achtste triatlon van Hardenberg (ook nieuw op de kalender!), die begin juli geen doorgang kon vinden vanwege te hoge waterstand in de Vecht. Verder steekt een oude blessure weer de kop op. Kortom: het recept voor een topprestatie…

Zondagochtend, in aanloop naar de start van de tweede serie, laten de weergoden zich van hun slechte kant zien: er valt een pittige bui. Verder verloopt de voorbereiding zoals gepland: spullen klaarleggen in de wisselzone en een korte warming-up. Bij het te water gaan voor de start van het zwemmen, realiseer ik mij onmiddellijk dat ik geen goede keuze heb gemaakt door mijn wetsuit thuis te laten. Het water is weliswaar niet heel koud (18 graden volgens de laatste meting), maar gekleed in slechts een tri-suit is het koud genoeg om mijn ademhaling omhoog te jagen. En die krijg ik, als aspirant buitenwater-zwemmer, niet meer onder controle. Veroordeeld dus tot de schoolslag, met af en toe een poging tot borstcrawl, verloopt de 500 meter vrij onrustig. Ik kan maar moeilijk ruimte vinden en een eigen lijn aanhouden in de relatief smalle Eem met veel boten langs de kant. Een goede tijd voor dit onderdeel kan ik wel vergeten.
image_00047_2Op naar het fietsen: de wissel verloopt prima. Ik kan in de geplande volgorde mijn fietsuitrusting aantrekken en ben vlot weg naar de balk om op te stappen. De organisatie heeft een prima parcours uitgezet met flinke stukken waar goed snelheid kan worden gemaakt. Wel is er weer een regenbui met daarbij stevige wind, maar die is gelukkig van korte duur. Vanwege mijn mindere zwemvaardigheden is het nodig dat ik tijdens het fietsen deelnemers inhaal om tot een redelijke klassering te komen. Dat lukt ook hier. Met deze mentale opsteker kan ik mij gaan richten op het hardlopen. Bij de laatste keren aanzetten begint wel mijn blessure parten te spelen, dus moet ik iets ‘gas terug’.

De wissel naar het hardlopen dan: bij het aantrekken van mijn loopschoenen veroorzaak ik een flinke pijnscheut in mijn geblesseerde rechterheup. Oppassen dus, niks forceren! Het lopen gaat redelijk. Ik merk dat ik iets teveel heb gegeven tijdens het fietsen waardoor de tred niet meer heel soepel is. Werken en zwoegen dan maar. In de twee rondjes door de stad krijg ik aanmoedigingen van AVT-leden die als vrijwilliger het parcours bewaken. Dat is nou het fijne van zo’n thuiswedstrijd, want iedere keer probeer ik dan toch weer wat te versnellen!

image_00054_2De finish op het Eemplein is met recht een finish: niet lullig verstopt op het parcours, maar mooi centraal op het plein. Met een paar laatste snelle passen (een sprintje mag je dat niet noemen) is het klaar. En bijna onmiddellijk bekruipt me het gevoel dat ik dat jammer vind…Volgende keer misschien de kwart afstand? Met mijn tijd ben ik uiteindelijk niet zo tevreden (1:15:33), wel met mijn klassering (26e van de 107 mannelijke deelnemers).

Het was een mooie ervaring, deze eerste Keistad Triathlon. Complimenten voor iedereen die hard heeft gewerkt om dit evenement goed op de kaart te zetten: wat mij betreft is dat zeker gelukt! Volgend jaar ben ik er weer bij, maar dan als vrijwilliger. Hopelijk kan ik veel AVT-atleten gaan aanmoedigen!

Albert Post

Meer foto’s van de Keistad Triathlon kun je hier bekijken!